Prawo budowlane wszystkich krajów związkowych wymaga, aby obiekty budowlane były wykonywane w sposób umożliwiający zapobieganie pożarom i rozprzestrzenianiu się ognia i dymu, a w razie powstania pożaru ratowanie ludzi i zwierząt oraz skuteczne działania gaśnicze przy uwzględnieniu:
- palności materiałów budowlanych,
- odporności ogniowej elementów konstrukcji wyrażonej klasą odporności ogniowej,
- szczelności zamknięć otworów,
- układu dróg ewakuacyjnych.
Stosuje się zabezpieczenia czynne i bierne. Zabezpieczenia czynne to wszelkie systemy, które w razie pożaru samoczynnie się włączają, a bierne - to wszelkie rozwiązania konstrukcyjne budynku i jego elementów. Do zabezpieczeń czynnych należą m.in. urządzenia do sygnalizacji dymu i pożaru, urządzenia zraszaczowe i tryskaczowe, urządzenia gaśnicze C02, proszkowe, pianowe, automatycznie otwierające się wyciągi dymu i ciepła.
Zabezpieczenia bierne wg DIN 4102, cz. 4: przekroje minimalne, otuliny i okładziny, rozmieszczenie pionów instalacyjnych, montaż drzwi i szyb przeciwpożarowych, montaż sufitów podwieszonych, chłodzenie wodne pustych wewnątrz kształtowników stalowych, wymiarowanie obudów i otulin kształtowników stalowych przy uwzględnieniu stosunku obwód/przekrój.
DIN 18230 (norma wstępna) zawiera rozwiązania konstrukcyjne ze względu na ochronę przeciwpożarową w budownictwie przemysłowym.
Czujki i przyciski pożarowe mogą za pośrednictwem centralki sygnalizacji pożarowej uruchamiać urządzenia alarmowe. Wyróżniamy automatyczne czujki pożarowe i ręczne przyciski.
Przycisk pożarowy jest częścią urządzenia do sygnalizacji pożaru: za jego pomocą można ręcznie przekazać sygnał alarmu pożarowego.
Automatyczna czujka pożarowa jest częścią urządzenia sygnalizacji pożaru, stale lub w określonych odstępach czasu kontrolującą odpowiedni parametr fizyczny i/lub chemiczny w celu rozpoznania pożaru w strefie chronionej. Czujki pożarowe muszą być:
- rozmieszczone w odpowiedniej liczbie zgodnie z geometrią pomieszczenia,
- dobrane do istniejącego ryzyka pożaru,
- tak zamontowane, aby kontrolowany parametr był w zasięgu czujki.
Wyciąg z: Merkblatt nr 7.1., 5000, 6.86, Hamb. Feuerkasse
1. Czujki dymowe: stosowane w pomieszczeniach zawierających materiały wydzielające w razie pożaru znaczne ilości dymu:
- czujki dymowe optyczne reagują na widoczny dym,
-czujki dymowe jonizacyjne reagują na małą ilość dymu,
jeszcze niezauważalną optycznie, i alarmują wcześniej niż czujki optyczne; stosowane w budynkach mieszkalnych, biurach, magazynach i pomieszczeniach sprzedaży.
2. Czujki płomienia: reagują na promieniowanie towarzyszące płomieniom. Stosowane w pomieszczeniach zawierających materiały palące się bez dymu albo przy nikłym dymieniu.
3. Czujki cieplne: stosowane w pomieszczeniach, w których powstaje dym w związku z prowadzonymi pracami i gdzie czujki innego rodzaju mogłyby wywołać fałszywy alarm (np. w warsztatach spawalniczych):
- czujki nadmiarowe reagują na przekroczenie temperatury progowej (np. 70°C),
- czujki różnicowe reagują na określony wzrost temperatury
w określonym czasie (np. o 5°C w ciągu 1 min).
Projektowanie i montaż urządzeń sygnalizacji pożaru zależy od powierzchni strefy chronionej, wysokości pomieszczenia, kształtu stropów i dachu -> str. 500 B.
Verband der Sachversicherer (Stowarzyszenie Ubezpieczycieli Mienia), Kolonia, wyciąg z VdS RL 2095
Jeśli w początkowej fazie pożaru prawdopodobne jest powstanie ognia tlącego (silne dymienie, bardzo mały wzrost temperatury i brak promieniowania płomieni albo jedynie nikłe), wówczas należy zastosować czujki dymowe. Jeśli już w początkowej fazie pożaru prawdopodobny jest jego szybki rozwój (znaczny wzrost temperatury, silne promieniowanie płomieni i dymienie), wówczas można zastosować czujki dymowe, cieplne, płomieni albo kombinacje różnych ich rodzajów.
1. Całą strefę chronioną należy podzielić na mniejsze strefy dozorowane w taki sposób, aby można było możliwie szybko i jednoznacznie zlokalizować ognisko pożaru.
2. Jedna strefa dozorowana może obejmować tylko jedno piętro; wyjątek stanowią klatki schodowe, szyby oświetleniowe i dźwigowe lub nadbudówki wieżowe, które muszą być połączone w odrębne strefy dozorowane.
3. Strefa dozorowana nie może być większa od strefy pożarowej i mieć powierzchni większej niż 1600 m2.
4. Jedna strefa dozorowana może obejmować kilka pomieszczeń tylko wtedy, gdy:
- pomieszczenia te sąsiadują ze sobą, jest ich nie więcej niż 5, a całkowita ich powierzchnia < 400 m2, albo
- pomieszczenia te sąsiadują ze sobą, ich dojścia można łatwo kontrolować wzrokowo, całkowita powierzchnia < 1000 m2, a w pobliżu dojść albo przy centralce sygnalizacji pożaru są umieszczone dobrze widoczne sygnalizatory optyczne, które w razie pożaru wskazują pomieszczenie nim objęte.
Ochrona urządzeń przetwarzania danych (UPD) pociąga za sobą szczególne wymagania dodatkowe wobec urządzeń do sygnalizacji pożaru.
Strefy kontroli (s.k. 1 do s.k. 3) określają powierzchnię przypadającą na 1 czujkę oraz powierzchnię stref dozorowanych.
5. k. 1: Pomieszczenie UPD, archiwum nośników danych włącznie ze stropami i podłogami przeciwpożarowymi (analogicznie centrala telefoniczna, dyspozytornie i rozdzielnie jak również centrale sterujące).
S.k. 2: Pomieszczenia przylegające do s.k. 1, eksploatacyjnie przynależne do strefy UPD (łącznie z podłogami i stropami przeciwpożarowymi), służące do przygotowania pracy, dla urządzeń peryferyjnych i in. Jeśli wymienione strefy eksploatacyjne są oddzielone od s.k. 1 ścianami działowymi o odporności ogniowej poniżej 30 min., to urządzenie sygnalizacji pożaru należy instalować jak w s.k. 1.
S. k. 3: Inne pomieszczenia przylegające do s.k. 2, nie należące do strefy UPD.
Strefy kontroli muszą się dzielić na odrębne strefy dozorowane. Strefy dozorowane w poszczególnych strefach kontroli nie mogą przekraczać: dla s.k. 1 - 500 m2 s.k. 2 - 800 m2 oraz s.k. 3- 1600 m2.
533