59623 skanuj0626

Rys. 4.120. Konstrukcja Ewalda dla dyfrakcji elektronów w bardzo cienkiej płytce krystalicznej. W przypadku takiej płytki węzły płaszczyzny sieci odwrotnej, równoległej do płaszczyzny płytki, są bardzo rozciągnięte w kierunku prostopadłym. Na błonie otrzymuje się nie zniekształcony obraz części środkowej płaszczyzny sieci odwrotnej, równoległej do płytki i przechodzącej przez początek sieci. Stąd nazwa: dyfrakcja dwuwymiarowa

Rys. 4.121. Konstrukcja Ewalda w przypadku dyfrakcji elektronów w cienkiej płytce, w której odległość między płaszczyznami sieciowymi odpowiadającymi płaszczyźnie płytki jest duża (jest tak z reguły, gdy płaszczyzna płytki jest płaszczyzną łupliwości). Otrzymuje się złożony obraz, na którym plamki dyfrakcyjne odpowiadają węzłom różnych płaszczyzn sieci odwrotnej rodziny płaszczyzn równoległych do płaszczyzn płytki. Stąd nazwa: dyfrakcja trójwymiarowa

strukcji Ewalda (węzły sieci odwrotnej nie są, jak wiemy z s. 451, punktami geometrycznymi, lecz mają pewną rozciągłość) i na błonie płaskiej, prostopadłej do wiązki padającej, zaobserwuje się nie zniekształcony obraz płaszczyzny sieci odwrotnej (rys. 4.120 i 4.121).

628