60401 P1360865

zanaleasenui wiej fbrrrn orrkłc$ar*~ ^3 uaffł«c33łc? ^la łwl

sssaczoiy. aie ta pc*Tx> t»W $awwaal ólcszji do ^i^K^)dktvcs3M^>o bicia się «• jBena". Brecha b\"ł Jtai    z*

bardzo pe»uj saw^o i siwa ii^^yct* jn, żeby dzielić apetyi Rombardia aa teatr jako tała, nie był leż jeszcze lyio okresie admimiorom szruki ik-torsioej- Sodo się to jasne ■wiosną 1922 rotea, gdy zaproszono go do myieżyserowania V<wrmof*tf <Ojc<v-bójsrwo) autorstwa jego przyjaciela. Arndta Bron nerwu w nowo powstałym teatrze Jungę Buhne w Berlinie. Tak pogardliwie odnosi! się tam do gry aktorów, że pewną aktorkę doprowadził do łez. a nestora Heinricha George'a do zejścia ze sceny. Brechta zastąpił wówczas taktowniejszy reżyser Berhold Viertel. Brecht wrócił do Monachium być może mądrzejszy i bardziej skłonny do współpracy niż do wydawania rozkazów. Dał temu wyraz podczas prób do swoich pierwszych sztuk, wystawianych na scenie: Werble w nocy (Monachium, wrzesień 1922), W gęstwinie miasta (Monachium, maj 1923) i Baal (Lipsk, grudzień 1923).

Rok 1923 przyniósł w Niemczech gwałtową inflację. Niezadowolenie społeczne w Monachium miało już swoją złowieszczą, nazistowską otoczkę. Premiera sztuki W gęstwinie miast dostarczyła nacjonalistycznym bojówkarzom pretekstu do zaatakowania gazem łzawiącym widowni monachijskiego Kammerspiele. Sztukę zdjęto z afisza, a kierownika literackiego, Jacoba Geisa, zwolniono. Takie demonstracje siły działały niczym narkotyk na innego ówczesnego mieszkańca Monachium: 8 listopada 1923 roku Adolf Hitler wspierany przez legendarnego bohatera pierwszej wojny światowej, generała LudendorfFa, podjął próbę przejęcia władzy w mieście. W tym czasie Brecht uczestniczył prawdopodobnie w próbach Baala w Lipsku i, podobnie jak bardzo wielu jego ro

daków, widział w Hitlerze fetf|nr-czej komiczną. Sam kierował w | lityce swą uwagę, zwłaszcza po poznaniu jesionią 1923 roku Hełeae Weigel, w stronę idei Karla Marxa Niedługo potem, jakby na przekór rosnącym w Monachium wpływano nazistowskim, zaczął regularny karu marksistowskiego samokształcenie, We wrześniu 1924 roku opuścił Ba- j warię i udał się do Berlina, Wczci i niej pożegnał się w sposób znaczący z monachijskim Kammerspiele * reżyserując tam Życie Edwarda //, Brecht podziwiał narracyjną werwę i psychologiczną oszczędność oryginału Christophcra Mnrlowc’ii, ale w adaptacji przygotowanej wspólnie z Lionem Feuchtwangeretn usłyszeć już można było jego własny, osobliwie chropawy, poetycki głos. Potraktował tekst swobodnie, ochoczo go zmieniał i, być może pe raz pierwszy, pracował sprawnie i skutecznie z aktorami. Bernhard Re I ich wspomina, jak stanowczo Brecht upierał się przy tym, że żołnierze o w inni wieszać (iavc*lona l pn* onaniem: „Brecht nalegał twarda