62463 Zdjęcie1228 (3)

o*

. ^ M MW Uklml. któr* ii| pri^ ^ rtliijfth lltuik, Wlcr/ymy w lo, i,o mim wl^¹'

⁰    Rtodili bijdilo Myl jedno. I dlntctfu wltriyntf' łe prtyrodo jest jedno. Jul w nikroilo njiiwluk ip°* lceinych trudnie) Min wlertyó * Jedność IwIiiU iP°* lecincgo, gdyi nie udoje nom sk wprowadź jednolci

do oittej włedty,

Porządek jest wśród zjawisk, ale hwm tylko wśród takiej lub Inni) Ich trupy, i rozwija i| wraz

1    Ich rozwojem. Znajdujemy pewien porządek w orga-nlzneji litoty tyjącej, w jej stosunku do otoczenia l w samym tym otoczeniu, gdyi ten porządek powstać muili) jednocześnie z powitaniem samej Istoty tyjącej i )o) otoczenia, jest wynikiem praktycznego związ-ku czynności, znaczeó I treści, tworzącego ile i ustalającego wraz z nimi; reszty dokonała nasza wiedza, która nie chce dostrzegać ładnych zboczeń od tego porządku, którego szukać zaczęto. Znajdujemy «L. dek w tyciu społecznym - jako wynik praktycznego współdziałania osobników, po czclcl świadomej twór. aoścl władz, Znajdujemy porządek w iwlecle ldea|. nym, gdyi myli ludzka go tam wprowadza,

Cząśdowa jedność doświadczenia I panujący w la. kio) lub Innej dziedzinie porządek sq wlec lak samo dziełem Indywidualności, jak doświadczenie samo, Świat urn przez ile nie jest jeden, ładnych odwiecznych nie znajdujemy w nim praw, ładnego z góry ustalonego planu, Nic nic wskazuje na to, aby istniała jakaś jedna zasada bytu.

Przeciwnie, ogólny charakter rozwoju zmusza nas do bezwzględnego odrzucenia wszelkiej, choćby najbardziej umiarkowanej, dążności do monizmu. Rozwój jest absolutna twórczością; gdybyśmy zaś przyjęli jakakolwiek pierwotną jedność zasady, już mielibyśmy nie tylko ograniczenie tej twórczości, lecz nawet w konsekwencji ostatecznej jej odrzucenie, gdyi całokształt doświadczenia, rozwijający sig dzięki tej zasadzie, byłby urzeczywistnieniem jakiejś możliwości czy jakiegoś zamiaru; zasada, będąca źródłem wszystkiego, musiałaby wszystko z góry w sobie awierać. Twórczy charakter rozwoju możliwy jest tylko wtedy,

>•*•!» Hm*4m g nlwiranlaoMJ wl*loścś    ^kf^lU>*

tuląc ■l«bt« _w lont* gotowa) luft ructywUtotci. »ww-ca coś bezwzględnie nowego. OeUUcgną UKly meU-fizyczną hipotezą jogi bezwzgłądiui wietośś mdywidu-alaości. z których kntdu. tworząc coś nowego w doświadczaniu, Jednocz*Ani* sama lig rozwija.

Jak rozwój świata Idzi* w kierunku coraz to po-tginltjszego twórczego procesu, tuk tał rozwój indywidualności jest ich wznoszeniem sic na coraz to wyi-szy poziom twórczości. Budując rzeczywistość, która sama jest coraz hardziej dynamiczną i samorzutną, coraz mniej bierną, która, jak w świacie idealnym, polega na nieustającej, wciął nowej czynności — indywidualność nie tylko tworzy, lecz zarazem otwiera sobie do przyszłej twórczości coraz to szersza, nie-ograniczenie wzrastające pole.

To teł jest najgłębszym określeniem Indywidualności, jakie dać motemy. Empirycznie jest ona ogniskiem rzeczywistości i jej częścią — ciałem, duszą, duchem; metafizycznie jest twórczą zasadą, która sama siebie potęguje w nieskończoność.

Z takiego pojmowania stosunku człowieka do świata wynikają doniosłe wskazania łyclowe. Mołna by obrać za punkt wyjścia stwierdzenie, te nie motemy nie być sobą; bądźmy tedy sobą w jak najwyższym stopniu, to znaczy wznośmy się na coraz wyższy poziom samorzutności l mocy twórczej.

Przede wszystkim tedy, aby istnieć w danym nam świecie, musimy urzeczywistnić siebie w nim, a tym samym poddać się porządkowi, jaki jut przed nami wytworzony został i jaki dokoła siebie zastajemy; przestajemy istnieć jako duch, jako świadomość, jako ciało, o ile przekazanej nam rzeczywistości zaprzeczamy. Nie jesteśmy rozumem, dopóki nie przyswoimy sobie wiedzy ludzkiej i nie zastosujemy się do praw ludzkiego myślenia; nie jesteśmy wolą. o ile nie uznajemy istniejących już ideałów moralnych; nie istniejemy w świecie piękna, o ile sztuki nie znamy, nie odczuwamy, nie stosujemy się do jej dążeń i praw. Świadomość nasza rozwinąć się nie mota, gdy nie tyjemy życiem społeczeństwa; ciało nasze ginie, gdy wy-