65763 skanuj0012 (143)

leku i wiązanie z białkami osocza. Kloksacylina jest na przykład lepiej absorbowana przez ściany jelit niż oksacylina, podczas gdy flukloksacylina słabiej wiąże się z białkami osocza, dając w rezultacie większy poziom wolnego leku w krwiobiegu.

Znając przewagę tych leków nad metycyliną, warto zastanowić się nad tym, że te trzy penicyliny są mniej aktywne niż penicyliny oryginalne, kiedy są stosowane przeciw bakteriom, które nie mają enzymu penicylinazy. Okazały się także nieaktywne przeciw bakteriom Gram-ujemnym.

Podsumowując, odporne na kwaśne środowisko penicyliny mogą być lekami pierwszego wyboru w infekcjach. Jeśli jednak bakterie wykazują oporność z powodu penicylinazy, to powinno się zmienić terapię i zastosować penicyliny odporne na penicylinazę.

Wąski zakres działania

We wszystkich opisanych dotychczas zagadnieniach przewijał się ten sam problem słabej aktywności penicylin w stosunku do bakterii Gram-ujemnych, a przyczyn tej odporności jest kilka.

1. Bariera przenikania

Penicylinom trudno jest atakować komórki bakterii Gram-ujemnych ze względu na specyficzną budowę ściany komórkowej. Bakterie Gram-ujemne mają na zewnętrznej stronie ściany komórkowej osłonę składającą się z lipidów, cukrów i białek (rys. 14.34). Osłonka ta działa jak bariera w różny sposób. Całkowity ładunek zewnętrznej powierzchni może być na przykład dodatni lub ujemny w zależności od składu triglicerydów. Nadmiar fosfatydyloglicerolu mógłby dawać ładunek ujemny, podczas gdy lizylofosfatydyloglicerol - ładunek dodatni. Penicylina ma wolną grupę karboksylową, która - zjonizowana - mogłaby być odpychana przez poprzedni rodzaj błony komórkowej.

Alternatywnie, lipidowa część osłonki może działać jak bariera dla polarnych, hydrofobowych cząsteczek penicyliny.