61559 str154

10.3.2.3. Odbiorniki multlploksyjno

Są ono (orniEi pośrednią pomiędzy odbiornik.nul sekwencyjnymi I urządzeniami posiadającymi kilka równoległych lorów śledzenia. Odbiorniki mulllploksyjne cechuje możliwość bardzo n/ybklogo przełączania pomiędzy śledzonymi sygnałami satelitów. W najlepszych z nich ten tiyb pracy „sprawia wrażenie" ciągłości śledzenia. Typowy odbiornik multipleksyny synchronizuje nk,t / sygnałom kolejnego satelity w czasie poniżej 20 milisekund, co (w przybliżeniu) umożliwia wykonanie pomiaru 5 pseudoodległości. Nadmieńmy, że czas ten odpowiada odbiorowi |mlnngo bitu depeszy nawigacyjnej GPS (rys. 10.12). W stosunku do odbiorników sekwencyjnych odbiorniki multipleksyjne są bardziej zaawansowane technicznie i wymagają niższego poziomu sygnału niezbędnego dla synchronizacji. Typowa częstotliwość określania pozycji dla logo typu urządzeń wynosi 1 sekundę.

Rys. 10.11. Schemat pracy odbiornika multipleksyjnego GPS.

Mlblornlk multipleksyjne tączą w sobie relatywnie niską cenę z wysokimi parametrami technicz-lyml, stąd idealnie nadają się do nawigacji lądowej.

Nm początku Inl dzlowlęćdzlaslątych, gdy koniilolncja satelitów systemu GPS nie była w pełni rozwinięty pojnwlly się pierwsze odbiorniki, które, pozo GPS, wykorzystywały również sygnały satelitów rosyjskiego systemu Glonass Zapotrzebowanie na tego typu urządzenia wynikało zasadniczo z dwu aspektów: konieczności zwiększenia dokładności wyznaczoń współ rzędnych pozycji oraz zwiększenia jej dostępności. W owych latach funkcjonowało Jeszcze kilka naziemnych systemów radionawigacyjnych takich jak: Decca, Omega, Loran C, stąd od biorniki hybrydowe (dwusystemowe) były urządzeniami, które cieszyły się dużym powodzeniem u użytkowników. Tak na przykład odbiorniki: Shipmate RS 4000C czy Racal Decca MK-M połączyły użytkowo systemy Decca i GPS. Podobnie odbiornik Trimble - 10X był urządzeniom wykorzystującym systemy GPS i Loran C. Na akwenie morza bałtyckiego pokrytego do 191)f• roku systemem Decca odbiorniki GPS-Decca były dość powszechnie wykorzystywani' ińw nież przez rybaków ze względu na możliwość użycia siatki hiperbolicznej systemu I )oci a iII.i wyznaczania profili ułatwiających trałowanie ryb.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, gdy systemy < d" • muz Glonass zostały ogłoszone jako operacyjne pojawiły się odbiorniki hydrydowe < •!’: . < )lonnv, Jednym z pierwszych rozwiązań był odbiornik GG-24 firmy Ashtech posiadający 24 równała głych torów odbiorczych (po 12 na każdy system).

Jest to wysokiej klasy urządzenie, które może być wykorzystywane we wszystkieh rodzn|ui h nawigacji. Swą przydatność wykazał zarówno w nawigacji morskiej jak i lotniczej, /asadnu zą zaletą tego urządzenia jest możliwość konfigurowania odbiornika w zależności od puli/nb oraz dostępnych sygnałów przy wykorzystaniu portu danych.

Rys. 10.13. Odbiornik hydrydowy GPS-Glonass Ashtech GG-24.

10.4. Obsługa odbiorników 10.4.1. Ogólna struktura funkcjonalna

Mimo pewnych różnic w strukturze funkcjonalnej charakterystycznych dla wybranych producentów odbiorników GPS, dostrzegalna jest rozległa grupa funkcji, które realizowane są przez praktycznie każdy odbiornik satelitarny. Zamierzeniem niniejszego podrozdziału jest uniknięcie opisu określonego typu czy modelu odbiornika, bowiem istnieje nikłe prawdopodobieństwo, iż konkretny egzemplarz zainteresuje czytelnika. Celem tej części jest wskazanie na pewną logikę organizacji funkcjonalnej wspólną dla współczesnych odbiorników GPS. Przytoczona tu struktura

313