67841 s366

366 Poznaj Linux

wy program - a z pewnością wszystkie z wchodzących w skfad archiwum GNIJ - posiada swoją wersję dla systemu Linux.

Kompilowanie programów - polecenie make

Program make umożliwia automatyzację procesu kompilacji i łączenia programów. Jeśli kod źródłowy danego programu zawiera plik Makefile - i jeśli z dokumentacji wynika, że jest on zgodny z systemem Linux - wówczas skompilowanie i uruchomienie tego programu nic powinno nastręczyć poważniejszych trudności.

Oto składnia polecenia make:

make <opcje> <cel>

Za pomocą make nietrudno jest zautomatyzować, oprócz samej kompilacji, również instalację i konfigurację programu, make działa w oparciu o tak zwane zależności, co oznacza, że wykonanie pewnych czynności zależy od wcześniejszego wykonania innych. Można w związku z tym zażądać najpierw przeprowadzenia kompilacji programu, a następnie uruchomienia jego skryptu instalacyjnego.

make posiada wbudowany zbiór parametrów domyślnych; w miarę sensownych dla większości programów uniksowych (uważam tak, ponieważ UNIX jest jednym z najważniejszych narzędzi programistycznych dla profesjonalnych twórców aplikacji, a programiści z pewnością potrafią zmuszać swoje programy do funkcjonowania zgodnie z zamierzeniami). Zbiór ten nosi nazwę reguł domyślnych, określających na przykład, że pliki z rozszerzeniem . c powinny być kompilowane przez kompilator C, pliki z rozszerzeniem . cc przez kompilator C++ itp. Większość reguł domyślnych jest zgodna z intencjami współczesnych programistów.

Przykładowo, aby skompilować program mojprogram.c, należy wpisać:

gee -o mojpregram mojprogram.c

Polecenie to jest stosunkowo długie i wpisywanie go może okazać się uciążliwe, nawet biorąc pod uwagę ułatwienia udostępniane przez shell baoh (np. historię poleceń). Wpisanie make mojprogram byłoby - rzecz jasna - o wiele prostsze. Programista nie musi martwić się o to. w jakim języku jest napisany jego program, ponieważ nake odpowiednio skonfigurowany przez administratora będzie wiedział o wszystkich kompilatorach dostępnych w systemie i wybierze odpowiedni do danego zadania. Jeśli jesteśmy admini stratorami, możemy przerzucić obowiązek skonfigurowania make na jego skrypt instalacyjny.

Jedną z wad korzystania z make w opisany wyżej sposób jest trudność kompilowania za jego pomocą programów składających się z wielu plików' (programów takich jest niestety dużo). Innym problemem jest fakt nieudostępniania przez make kontroli nad opcjami optymalizacji kompilatora, co może znacząco wpłynąć na wydajność programu.