68043 skanuj0009 (155)

86 4. Przyrodnicze aspekty turystyki zrównoważonej

niczej (ryc. 14). A. Chełmońska [2000], na podstawie badań prowadzonych w masywie Pilska (Polska), oszacowała, że powierzchnie erodowane, mające postać płatów wydartej gleby, o średnicy 0,5-1,5 m i głębokości od 2 cm do 15 cm zajmują na różnych odcinkach tras zjazdowych od 5% do 70% (na ryc. 14 przedstawiono schemat przekształceń stoku pod wpływem narciarstwa) Ta sama autorka stwierdziła, że niecki erozyjne na stokach narciarskich poszerzają się i pogłębiają o ok. 3 cm rocznie. Z kolei P. Skawiński [1993], na podstawie badań prowadzonych w rejonie Kasprowego Wierchu, podaje, że w przypadku użytkowania narciarskiego stoków przy pokrywie śnieżnej poniżej 30 cm dochodzi do uszkodzeń mechanicznych roślinności, prowadzących do zahamowania procesu naturalnego odnawiania się roślinności. Zmienia się również pokrój wzrastających na stoku młodych drzew: świerki z uszkodzoną w wyniku mechanicznego oddziaływania nart strzałką wzrostu przybierają charakterystyczne formy krzewiaste. Infrastruktura narciarska może również w znaczący sposób obniżać walory estetyczne terenów górskich. Kwestia ta jest szczególnie istotna po zakończeniu sezonu narciarskiego, kiedy metalowe słupy wyciągów i wycięte w lesie przecinki skutecznie pozbawiają góry powabu „dzikości”. Estetykę obniżać może również wielkokubaturo-wa baza narciarska lokowana wysoko w górach. Nawet wielbiciele narciarstwa i świetnych warunków panujących w tzw. Trzech Dolinach (Francja) zgodnie twierdzą, że

86 4. Przyrodnicze aspekty turystyki zrównoważonej

Śmieci na Mount Evereście (Nepal - Chińska Republika Ludowa)

W wyniku wzrostu liczby wypraw wysokogórskich i wykorzystywanego przez nie sprzętu w ciągu ostatnich 50 lat najwyższe szczyty Ziemi stały się najwyżej położonym śmietnikiem. Porzucony przez himalaistów sprzęt, śmieci czy odchody pozostają na górze niemal „na zawsze”, bo niskie temperatury hamują rozkład nawet łatwo degradowanych odpadów. Od lat 90. XX w. w wielu popularnych rejonach górskich wprowadzono środki zapobiegające zaśmiecaniu: zmniejszono liczbę przyznawanych zezwoleń na zdobycie szczytu, zwiększono opłaty oraz wprowadzono wysokie kaucje zwracane tylko wówczas, gdy ekspedycja zniesie z wyżej położonych obozów wszystkie swoje odpady. Rozwiązanie takie przyjęto np. w Stanach Zjednoczonych. Wspinający się na szczyt McKinley (stan Alaska) mają obowiązek korzystać z własnych, szczelnie zakręcanych „nocników”, tego typu próby czyniono też pod Mt. Everestem. W strukturach Parku Narodowego Sagarmatha (na którego terenie leży najwyższy szczyt Ziemi) działa od 1991 r. Komitet do Spraw Kontroli Zanieczyszczeń, corocznie przeprowadzający operację oczyszczania szlaków i baz wspinaczkowych. Od czasu wprowadzenia regulacji prawnych, dotyczących segregowania i usuwania śmieci, ich liczba znacznie się zmniejszyła. Fakt ten dostrzegł również Ken Noguchi - japoński himalaista, który w łatach 2000-2007 pięciokrotnie zdobywał Mt. Everest nie po to, aby przecierać nowe szlaki, ale aby posprzątać górę. W czasie wszystkich ekspedycji zebrał łącznie 9 ton śmieci.

Opracowano na podstawie: http://www.goryonline.com/Samotne_sprzatanie_Everestu,3135, 150,0,0.F.news.html