68502 X3e50dd739p42

Świeże tynki można malować farbą klejową w kolorach jasnych i ciemnych z pominięciem białkowania, co jest niemożliwe przy tynkowaniu ścian zaprawą wapienną lub cementowo-wa-pienną.

Do tynkowania budynku od strony zewnętrznej przystępuje się po całkowitym wyschnięciu ścian, najlepiej na drugi rok po wykonaniu budynku. Tynki zewnętrzne wymagają starannego przygotowania zaprawy, szczególnie należy zwrócić uwagę na staranne przemieszanie zawiesiny glinianej z cementem przed. dodaniem piasku.

Tynki zewnętrzne wykonuje się jako dwuwarstwowe. Sposób wykonania nie różni się od wykonania tynków wewnętrznych. W okresie wielkich upałów nie jest wskazane wykonywanie tynków zewnętrznych ze względu na szybkie odparowywanie wody z zaprawy i powstawanie rys i pęknięć. Najlepiej tynkować w dnie pochmurne. Przy tynkowaniu cokołu budynku używamy zaprawy wodoszczelnej w celu ochrony ścian przed zamakaniem od wód opadowych i śniegu. Stosunek objętościowy składników zapraw, jakie mają być użyte do tynków wewnętrznych, zewnętrznych i cokołu, oraz ilości używanych materiałów podane były już poprzednio.

5. Izolacje

Dla zabezpieczenia ścian budynku od wilgoci pochodzącej z gruntu, na którym postawiony jest budynek, należy fundamenty izolować. W budynkach niepodpiwniczonych izolację poziomą układamy na wyrównanej zaprawą górnej powierzchni murów cokołu, na wysokości 30 cm nad powierzchnią terenu. Izolację poziomą wykonuje się z dwóch warstw papy sklejonych lepikiem smołowcowym. Zamiast papy na lepiku można z powodzeniem ułożyć warstwę tłustej zaprawy cementowo-gli-nianej grubości 3 cm o stosunku objętościowym 1:2:4 (cement : zawiesina gliniana : piasek).

Na ułożonej izolacji należy wykonać rolkę z cegły cemen-towo-glinianej (ułożonej na rąb) w celu zabezpieczenia izolacji od uszkodzeń przy wznoszeniu murów ścian parteru. Izolację poziomą fundamentów w budynkach niepodpiwniczonych można zastąpić przez wymurowanie cokołu nad terenem na zaprawie cementowo-giinianej o podanym stosunku. Spoiny powinny być dokładnie zalane, dzięki czemu otrzymamy kilka warstw izolacji poziomej. W budynkach podpiwniczonych układa się izolację poziomą na stopie fundamentowej i pod posadzką piwnic ściśle połączoną ze sobą. Drugą izolację poziomą układa się pod stropem piwnic podobnie jak w budynkach niepodpiwniczonych. Jeżeli mury piwnic znajdują się w gruncie wilgotnym o wysokim poziomie wód gruntowych i zachodzi obawa przenikania wody do piwnic, mury te należy zabezpieczyć od strony zewnętrznej przez wykonanie izolacji pionowej z zaprawy ce-mentowo-glinianej o stosunku objętościowym składników 1:2:4.

Izolację pionową muru piwnic wykonuje się podobnie jak tynk dwuwarstwowy cementowo-gliniany, przy czym zacieranie wykonuje się packą stalową. Izolacja pionowa powinna rozpoczynać się poniżej izolacji poziomej ułożonej na ławie fundamentowej i sięgać parę centymetrów ponad teren dokoła budynku. Po wykonaniu wyprawy izolacyjnej wykop dookoła budynku może być zasypany gliną, ażeby dojrzewanie (twardnienie) odbywało się w warunkach wilgotnych.

Najlepsze zabezpieczenie piwnic przed wodą gruntową uzyskuje się przez wykonanie fundamentów z cegły cementowo-giinianej o małej zawartości piasku, wymurowanych na zaprawie cementowo-giinianej wodoszczelnej, z dwustronnym tynkiem z tejże zaprawy i osłoną glinianą od strony zewnętrznej ściany. Podłoga w piwnicy powinna być ułożona na warstwie izolacyjnej wykonanej z zaprawy cementowo-giinianej wodoszczelnej.

Tworzywa cementowo-gliniane nie tylko mogą być używane do izolacji poziomej fundamentów i izolacji pionowej ścian murów piwnicznych, lecz również do izolacji zbiorników na wodę, silosów, gnojowni itp. Sposób wykonania izolacji zbiorników na wodę, silosów i gnojowni polega na otynkowaniu ścian od

6* 83