72731 moda kobieca XXw str242

:;3. Popubma •Aclnl.rr.s ttu-wyS<wwni im tlm-

•srh J<*. stro;r.: nukaia oxćoł>:ono dr»po*.a-HM : raJSnnnnr.

z tego samego lub innego materiału, zapinany i wykończony tak jak kanńzeika. Popularne były suknie wełniane robione ręcznie na drutach (ii. 248). Wiosną noszono suknie spacerowe, tzw. „robes manteaux", oraz do nich płaszczyk, sięgający zaledwie do kolan lub trochę niżej.

Wełniane sukienki miały rękawy długie i wąskie, lekko zmarszczone lub układane przy ramieniu, natomiast w letnich sukienkach rękawy sięgały do łokcia albo nie było ich w ogóle; modę letnią zwano wówczas „bezrękawową".

Letnie sukienki sportowe wykonywano z piki. surowego jedwabiu i różnych płócien, m. in. z szarego lnianego. W Paryżu Schiaparelli lansowała suknie wykonane z grubego płótna nadającego się na worki oraz z tkanin ze sztucznego włókna; projekty ula niej opracowywali Bćrard i Cocteau.^:“ Suknie płócienne ozdabiano mereżkami i kolorowymi dodatkami. Sukienki jedwabne i bawełniane były obcisłe aż do kolan, dołem poszerzone kloszem lub fałdami, u góry fantazyjnie marszczone albo drapowane {ił. 249). Urok ich polegał na bogactwie fai-ban i fantazyjnie powycinanych dolach, odziedziczonych po wieczorowych toaletach „chłopczycy"; zębate doły zaczęły jednak zanikać w połowic omawianego okresu.

Charakterystyczną ozdobą lekkich i wzorzystych sukienek,