72804 str07 (15)

Oprócz Polski samoloty MiG-17 pod oznaczeniem S-104 produkowała na podstawie licencji radzieckiej także Czechosłowacja, szczególnie wersję MiG-17PF. Ponadto produkcję wielkoseryjną samolotów myśliwskich MiG-17 na licencji radzieckiej uruchomiono w październiku 1956 r. w Chińskiej Republice Ludowej pod oznaczeniem Sen-Yang F-4.

Niezależnie od tego samoloty myśliwsko--szturmowe MiG-17F i w wersji myśliwskiej MiG-17PF stosowano z powodzeniem w jednostkach lotnictwa wojskowego pozostałych państw członków Układu Warszawskiego: Bułgarii, Węgier, Rumunii. NRD. Samoloty te zakupiły także: Albania, Algieria, Egipt, Indonezja, Irak, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, Kuba i Syria. Samoloty myśliwskie MiG-17 latały bądź latają jeszcze ze znakami Afganistanu, Cejlonu, Demokratycznej Republiki Wietnamu, Gwinei, Indii, Jemenu, Kambodży, Mali. Maroka, Nigerii, Somali, Sudanu, Tanzanii i Ugandy.

Dwadzieścia pięć lat nieustannej owocnej eksploatacji samolotu MiG-17 oraz jego poszczególnych wersji i odmian w wielu krajach świadczy dobitnie o jego wielkiej użyteczności.

ANTENA CELOWNIKA RADIOLOKACYJNEGO SAMOLOTU MYŚLIWSKIEGO MtG-17PF

KONSTRUKCJA

SAMOLOTU

Konstrukcję samolotu omówimy na przykładzie najbardziej szeroko stosowanej wersji myśliwca MiG-l7F (Lim-S).

KADŁUB Jest wykonany w kształcie opływowej bryły obrotowej o konstrukcji półskorupowej. Szkielet kadłuba składa się z poprzecznych wręg, podłużnych dźwigarów 1 podłużnie. Gładkie pracujące pokrycie z blachy duralowej o grubości 1.2 mm wiąże szkielet w Jednolitą sztywną całość. Do szkieletu kadłuba blacha jest zamocowana wpuszczanymi nitaml. Zasadniczym materiałem użytym w konstrukcji kadłuba Jest dur-alumlnium, natomiast węzły konstrukcyjne 1 węzły łączące wręgi z dźwigarami wykonane są ze stali stopowej. Kadłub ze względów technologicznych, montażowych 1 eksploatacyjnych, a przede wszystkim z powodu stworzenia możliwości łatwej wymiany silnika został podzielony na dwie części: przednią — od wręgi 1 do 13 i tylną — od wręgi 14 do 30. Szybkie rozłączenie i łączenie obu części zapewniają odpowiednie połączenia śrubowe na wręgach 13 1 14.

Przednia część kadłuba rozpoczyna się chwytem powietrza. Otwór wlotowy chwytu powietrza podzielony Jest pionową profilowaną przegrodą, która rozdziela strumień powietrza do dwóch kanałów po obu stronach kabiny pilota. Kanałami tymi powietrze doprowadzane jest do silnika. Z przodu kadłuba u góry, tuż za otworem wlotowym powietrza, umieszczono fotokarabin S-13, a następnie w dalszej części akumulator, butle tlenowe, nadajnik i odbiornik radiostacji RSTU--4 W, radiolokacyjne urządzenie odpowiadające SRO-1 i zespół nadawczo-odbiorczy radiodalmie-rza SRD-lN. W dolnej przedniej części kadłuba znajduje się pod usztywnieniem poziomym wnęka przedniego koła podwozia. Między wewnętrznymi ściankami kanałów powietrza mieści się kabina ciśnieniowa pilota, a pod nią wnęka dla uzbrojenia umocowanego na specjalnej lawecie i urządzeń wyposażenia:    radiowy sokościomierza

RW-2, dwóch przetwornic, odbiornika radiokom-pasu AfiK-S. Za kabiną pilota wmontowano główny zbiornik paliwa o gumowych ściankach o grubości 1,8—2,4 mm. Na ostatniej 13 wrędze stalowej przedniej części kadłuba zawieszony Jest silnik, który wraz z całym pomocniczym wyposażeniem. rurą przedłużającą, dopalaczem i dyszą wylotową znajduje się wewnątrz tylnej części kadłuba.

Ponadto w tylnej części kadłuba znajdują się: drugi zbiornik paliwa, cięgna układu sterowania, hamulce aerodynamiczne z mechanizmem synchronizacji. termosygnalizatory oraz pompa podająca paliwa. Na dole w tej części umieszczono antenę

POJEMNIK SPADOCHRONU HAMUJĄCEGO NA DOLE USTERZENIA SAMOLOTU Ltm-6bts

7