72891 SAM70

W— »»n>WwaW—» «K | XXI wtefcu dawne Meronld. fałdy.

Po 1993 r. proces integracji w Europie Środkowo-Wschodniej nieco osłabi. co spowodowane zostało nie tytko rozpadem Federacji Czccho--Sk>wadńq. ale także zaostrzeniem problemów dwustronnych i stosun-ków regionalnych, zmianami w strategii polityki zagranicznej państw Trójkąta Wyszehradzłdego.

Ostatnim chyba przejawem pełnej jedności była ostra, negatywna naln ji przywódców Wyszehradu w październiku 1993 r. na list Borysa Jelcyna skierowany do liderów mocarstw zachodnich. Jednak nawet w tym przypadku szczególna aktywność Polski - prezydent Lech Wałęsa zwracał się do Zachodu w imieniu wszystkich państw wyszehradzkich - z ostrożnością została przyjęta w Pradze. Właściwie wszystkie państwa wyszehradzkie z podejrzliwością i niezadowoleniem przyjęły próbę Polski narzucenia swojej roli w określeniu polityki regionalnej.

Na osobną uwagę zasługuje kwestia współpracy Grupy Wyszeh-radzkiej z Unią Zachodnioeuropejską. Tej sprawie służyły zorganizowane w Warszawie 11-12 listopada 1993 r. konsultacje szefów dyplomacji Francji. RFN i Polski (Trójkąt Weimarski). Ministrowie Alain Juppć i Klaus Kinkel zadeklarowali wystąpienie na forum Rady Ministerialnej UZE z inicjatywą nadania statusu stowarzyszenia dla państw -uczestników Forum Konsultacyjnego z Europy Środkowej, które zawarty okłady stowarzyszeniowe z Unią Europejską, oraz tych, które uczynią to w przyszłości Oznaczałoby to przejście tych państw - a więc me tylko wyszehradzkich - z dotychczasowego niezobowiązującego poziomu konsultacji na poziom kooperacji.

Wspomniane państwa nie uzyskałyby wprawdzie gwarancji bezpieczeństwa. ale możliwość uczestnictwa we wszystkich spotkaniach, operacjach (utrzymywana lub zaprowadzania pokoju) oraz akcjach pomocy humanitarnej | JZE. Rada Ministerialna UZE na posiedzeniu w Luksemburgu 22 jjMppada 1993 r. zadeklarowała ogólnie możliwość powiązania z UZE tych państw Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej, które dążą do członkostwa Unii Europejskiej, ggjjg^t Zgromadzenie UZE, obradujące w Paryżu 29-30 liatopada 1993 r„ przyznało państwom wy-

g, tmifr*-^:m. a także Bułgarii, Rumunii i republikom bałtyckim statua _lUtego obserwatora, upoważniający delegacje tych państw do uczestnictwa w sesjach Zgromadzenia, jednak bez prawa głosu. Wszystkie <-decyzja Rady Ministerialnej UZE oodieta ! Mami partnera stowarzysza

nmfnUZK. niemieszczący się w dotychczasowej strukturze tej organizacji. Status ten poza nazwą nie różnił się w praktyce od statusu stałego obserwatora.

Państwa Grupy Wyszehradzkiej, a także Bułgaria, Rumunia i państwa bałtyckie, zyskały tym samym możliwość uczestniczenia w posiedzeniach i spotkaniach ambasadorów i ministrów obrany oraz spraw zapuńcznych członków UZE, jednak bez prawa weta i bez możliwości udziału w pracy stałych komisji związku. Tak niewielkie rezultaty wysiłków państw Grupy Wyszehradzkiej, podejmowane w celu zbliżenia się do UZE, spowodowane zostały ogłoszeniem przez NATO - z inicjatywy Stanów Zjednoczonych - programu „Partnerstwo dla Pokoju".

Eurosceptycy I euroentuzjaścl. Spory i dyskusje na temat przystąpienia Polski do Unii Europejskiej nie sprzyjały rzeczowemu rozpatrywaniu rzeczywistych problemów, a przede wszystkim odwracały uwagę od słabości. Przeciwnicy polskiej akcesji demonizowali Unię zarówno jako bezwzględnego wyzyskiwacza słabych państw, jak i ucieleśnienie „zła moralnego", a także jako groźbę dla polskiej suwerenności państwowej. Propaganda przeciwników Unii eksponowała przy tym korzyści, jakie odniesie Unia z nowych jej członków oraz wysokość wpłat polskich do budżetu Unii- Zdaniem antyeuropejskich kół politycznych akcesja Polski miała spowodować wydatki większe od korzyści możliwych do uzyskania dzięki integracji. Te populistyczne poglądy nie Miały żadnego uzasadnienia, co zresztą wykazała przyszłość.

Wśród Polaków można było zaobserwować podział na tych, którzy popierają postulat przystąpienia Polski do Unii, tzw. euroentuzjaści, oraz tych, którzy wyrażają swoje negatywne odczucia wobec przystą-

233