75733 str028

i <u||M wnm/.łi / imn |uiiDgłi mi pomiarze Kipów | > i«»11««w \»It «l« • "    ' ¹ * *'¹¹ elementów

sygnału (górna kruwędź krzyżaku. dolna krawędź ki/yżnka, -** •^{s 1} das/.kn, górna powierzchnia stoliku) i emira słupa stabilizacyjnego / końców dwoi li wspollintowych baz, których wspólnym poc/i|lkiem jest centr znaku geodezyjnego (^ry^s 2.7).

Pomiar najlepiej wykonać tuż po wyznaczeniu elementów mimośrodu poziomego / trzeciego stanowiska instrumentu. Należy je jednak obrać tak, by wszystkie wymienione cele były dobrze widoczne. Korzystając z pionu, zaznaczamy szpilką lub długim gwoździem punkt I,, w którym oś pionowa instrumentu przebije teren. Punkt I₂ wtyczamy na prostą C, I, (na oko!) i sytuujemy go w niewielkiej odległości od pierwszego stanowiska (1 m -t- 3 m). Ruletką mierzymy długości baz b, = C, I, oraz b₂ = C, I₂, a potem, gdy świeca jest usytuowana centrycznie, wykonujemy pomiar wszystkich kątów pionowych w jednej serii ze stanowiska I„ a następnie z 1₂. Ponieważ rzut centra na stoliku wieży będzie z dołu niewidoczny — ustawiamy nad nim centrownik, mierząc jego wysokości nad płaszczyzną stolika. Punktem nacelowania będzie wtedy wierzchołek centrownika. Podobnie, gdy nie widać centra słupa — można na nim ustawić tyczkę o znanej długości i celować na jej wierzchołek. Wysokość elementu łatwo obliczyć na podstawie rysunku 2.7. Dla bazy b, i kątów pomierzonych na stanowisku I, mamy

h, = b,-tga,

skąd

h₂ = b, • tga₂

(2.81)

Buza b, i kąty zaobserwowani' na nlniiowinkii I. umożliwiają rachunek powtórny

li, b, Ik«,

(2.83)

a więc

Ib Hj,'« t£!«4

w₂ = h, h, b₂ • (tga₃ — tga₄)

(2.K4)

/a ostateczną wysokość elementu sygnału przyjmujemy średnią

(2.8.S)

w, + w₂

Jeśli świeca jest usytuowana mimośrodowo — postępowaniejest nieco inne. Poniiai , lak jak poprzednio, wykonuje się zaraz po wyznaczeniu elementów mirnośrodti pionowego, zwykle ze stanowiska trzeciego. Jeśli jest to sygnał, to stolik cenlrownic/y / przytwierdzonym arkuszem pozostawia się na miejscu, zaznaczając strzałką k ieriinck pomiaru baz na linii stanowiącej ślad płaszczyzny celowej (zwykle trzeciego stanowe, ka), zawierającej oś świecy. Jeśli jest to wieża — kierunek pomiaru bazy zaznacza się na arkuszu przypiętym do stolika wieży. Jest to konieczne, bowiem pomiar długości baz li,, b₂ wykonuje się od centra, natomiast w rachunku trzeba uwzględnić długości baz Ił,, B₂, liczone od rzutu osi świecy na poziom. Do pomierzonych odległości b,, b, należy więc dodać (lub odjąć) poprawkę Ab = C' S równą odległości rzutu C' punktu (¹ na linię I, I₂, S, od rzutu S osi świecy (rys. 2.8). Po zrzutowaniu punktu C za pomocą ekierki, Ab mierzymy linijką na arkuszu centrowniczym, skąd mamy

(2.86)

B, = b, + Ab B₂ = b₂ + Ab

a więc właściwe długości baz. Można teraz pomierzyć odnośne kąty pionowe ze stanowisk, I_t, I₂. Jeśli jest to sygnał — trzeba pamiętać, że kąty a,, a₄ uzyskuje się celując do rzutu S świecy na powierzchni stolika centrowniczego. Obliczone później