78977 skanuj0015

Grupa II — czyny lubieżne wobec osób bliskich, ważną rolę odgrywał nałogowy alkoholizm i prymitywizm sprawców. Grupa III — czyny lubieżne na podłożu uczuciowym, kiedy młodzi sprawcy współżyli z 13—14-letnimi dziewczynkami.

Grupa IV — czyny lubieżne na podłożu dewiacyjnym, w tym czyny homoseksualne.

Grupa V — czyny lubieżne starców z dziećmi; mężczyźni mieli ponad 60 lat i rozpoznawano u nich zespół psychoorgani-czny.

Lawrence (1978) podaje, że w przypadku dziewcząt ofiarami są dziewczynki w wieku poniżej 12 lat w 26% przypadków, a wieku 12-14 lat w 74% przypadków. W 8% przypadków czyny miały charakter kazirodczy, w 10% przypadków doszło do infekcji dróg rodnych.

Jaśkiewicz-Obydzińska (1981), badając 47 nieletnich ofiar, stwierdziła, iż badane dziewczynki można podzielić na 3 grupy. Grupa 1 obejmuje dziewczynki w wieku 4—6 lat; uczestniczyły one oiemie w zajściu pod presją fizyczną lub psychiczną. Kontakty między ofiarą a sprawcą były jednorazowe.- Charakterystyczne dla ofiar były łatwość w nawiązywaniu znajomości, śmiałość i ufność wobec obcych. Grupa 2 obejmuje dziewczęta w wieku 7—11 lat; połowa'z nich ujawniała zachowanie przyzwalające. Grupa 3 obejmuje dziewczęta w wieku 12—15 lat (28%); w tej grupie aż 60% dziewcząt zachowywało się przyzwalająco i prowokująco. Ofiary z tej grupy ujawniały zaburzenia więzi rodzinnych.

De Jong (1982), badając 142 poszkodowanych chłopców w wieku od 6 miesięcy do 17 lat, stwierdził m.in. że w 78% przypadków doszło do kontaktów analnych, w 40%. do analnych i oralnych. Urazy fizyczne stwierdzono u 24% ofiar, np. uszkodzenia odbytu, tylko 1 z chłopców wymagał pomocy psychiatrycznej w związku z usiłowaniem samobójstwa. Adams-Tucker (1982) stwierdza na podstawie badania 28 dzieci, iż następstwa psychiczne są większe w przypadku dziewcząt.

Ponikiewska i Chruściel (1984) na podstawie badania 12 sprawców stwierdzają, że 9 czynów miało charakter heteroseksualny, 1 — homoseksualny i 2 — kazirodczy. Sprawcę -charakteryzuje: najczęściej wykształcenie podstawowe, brak kwalifikacji zawodowych, uprzednia karalność, nadużywanie alkoholu, niekorzystna opinia w miejscu zamieszkania, negatywne cechy osobowości, naganny tryb życia, skłonności aberracyjne.

„Newsweek” (may 1984) alarmuje, iż w USA dochodzi do prawdziwej epidemii czynów lubieżnych wobec dzieci. Według różnych danych stwierdza się, że około 100 000 do 500 000 dzieci doświadczyło tego na sobie. Dr Finkelhor podaje, że w USA 19% kobiet i 9% mężczyzn było pobudzanych seksualnie w dzieciństwie, a 2 do 5 milionów Amerykanów doświadczyło kontaktów kazirodczych, 73%. przypadków dotyczy pedofilii heteroseksualnej, a 30 % homoseksualnej.

W badaniach własnych (Starowicz 1984) stwierdziłem, iż doświadczenia pedofilne przeżyło na sobie 3,4% populacji mężczyzn uzależnionych od alkoholu, 5% mężczyzn uzależnionych oa narkotyków oraz 3,4% kobiet uzależnionych od narkoty-ków - we wszystkich tych przypadkach chodziło o kontakty z obcymi osobami lub członkami dalszej rodziny. W badanej grupie kontrolnej obejmującej 200 kobiet i 200 mężczyzn nie stwierdziłem doświadczeń tego typu. Pośrednim dowodem rzadkości doświadczeń pedofilnych z obcymi osobami jest fakt, iż w_ Ijadanej populacji 660 pacjentów z czynnościowymi zaburzeniami seksualnymi (Starowicz 1980) stwierdzane były sporady-•znie takie fakty. Prawdopodobnie jednak to stwierdzenie nie potwierdzi się w ocenie lat 1982—1985, albowiem liczba spraw sądowych o pedofilię jest Wyraźnie większa, a ponadto częściej zaczynają zgłaszać się dobrowolnie pedofile, którzy jeszcze nie byli skazani ani nie doświadczyli dochodzenia karnego.

C. EKSHIBICJONIZM

Imieliński (1982) ekshibicjonizm określa następująco: jest to odchylenie seksualne polegające na pokazywaniu (prezentacji) własnych narządów płciowych, celem osiągnięcia zaspokojenia seksualnego, anonimowej osobie i bez kontekstu związanego z przygotowaniem do spółkowania.

Ekshibicjonizm jest zaburzeniem spotykanym u mężczyzn, u kobiet praktycznie nie występuje, chociaż badania Wagnera (1974) ujawniły, że np. stripteaserki mają pewne tendencje eks-hibicjonistyczne. Zdaniem psychoanalityków ekshibicjonizm jest zachowaniem* magicznym skierowanym ku przezwyciężeniu kompleksu kastracji; pokazywanie członka jest demonstracją męskiej siły. Ekshibicjonizm opisał jako pierwszy Lasseux (1877). Abraham (1969) odróżnia ekshibicjonizm, którego źródłem jest sadyzm (pragnienie zobaczenia strachu, wywołania zgorszenia, wyzwalania lęku dużym członkiem), oraz ekshibicjonizm na tle tendencji masochistycznych (chęć bycia wyśmianym, zwłaszcza gdy wielkość członka jest mała). Ekshibicjonizm, zdaniem tego autora, może być również formą masturbacji, w której akt ekshibicjonistyczny jest wstępem, odtwarzanym później w wyobraźni towarzyszącej samopobudzaniu. Wiele infor-

87