80558 skanuj0005 (610)

(It.ii.ikin y.lyk.i pmlM.iwnwyi li

Z kolei porządek publiczny oznaczać bidzie faktycznie istniejący układ nIii H sunków społecznych, uregulowany przez zespól norm prawnych i innych iioi iii i społecznie akceptowanych, gwarantujący niezakłócone i bezkonfliktowe limk II cjonowanie jednostek w społeczeństwie.

Porządek publiczny obejmuje wszystkie te stosunki społeczne, regulowane przez prawo i normy innych systemów, które kształtują się przede wszystkim w miejscach publicznych. Dotyczyć to może także stosunków powstających w miejscach nil publicznych, lecz tylko wówczas, gdy naruszenie ich powoduje zakłócenie nor malnej działalności instytucji państwowych, społecznych i prywatnych albo jeżeli obraża moralność społeczną, gdy taka obraza moralności jest kwalifikowana przez prawo jako przestępstwo lub wykroczenie²¹. W związku z tym ważnym elementem porządku publicznego pozostaje zachowanie ludzi zgodne z normami zapewnia jącymi porządek publiczny. Przyczynia się ono bowiem w znacznym stopniu do umocnienia i powszechnej akceptacji stosunków społecznych, należących do po rządku publicznego oraz do tworzenia się pożądanych stanów faktycznych, polega jących na braku sprzeczności, chaosu, konfliktów.

Porządek publiczny jest zagwarantowany nie tylko normami prawnymi, jest In bowiem jedynie jeden z wielu systemów normatywnych, które funkcjonują w każdej społeczności. Będą to także inne normy powszechnie akceptowane w danym sp< >le czeństwie, jak normy moralne, religijne, obyczajowe oraz zasady współżycia spolecz nego. Ich wspólną cechą jest to, że podobnie jak normy prawne, umożliwiają zach< >wa nie harmonijności w życiu zbiorowym. Szczególnie istotnym zasadom postępowania, uregulowanym normami pozaprawnymi, państwo nadaje w końcu rangę norm praw nych. Jednakże ciągła dynamika zmian w zakresie moralności i obyczajowości spi n wia, że zawsze pewna część tych norm pozostaje poza sferą porządku prawnego ”.

Celem istnienia porządku publicznego jest zapewnienie ładu i spokoju publicz nego, zapewnienie normalnego - zharmonizowanego i rytmicznego - współżyciu ludzi w społeczeństwie, a przez to pośrednio zapewnienie bezpieczeństwa ludzi i bezpieczeństwa publicznego. Szczegółowymi celami będą zatem ochrona życia, zdrowia, dóbr osobistych, mienia, zapewnienie normalnych warunków działania organów państwowych, organizacji społecznych i prywatnych, a także stworzenie odpowiednich warunków współżycia między ludźmi na różnych płaszczyznach, w tym zwłaszcza zapewnienie właściwych warunków pracy i wypoczynku²³.

Mimo że pojęcia „bezpieczeństwo publiczne” i „porządek publiczny" zwykli' występują łącznie, nie można absolutnie utożsamiać ich ze sobą. Z pewności;)

^Jl Tok samo: S. Uniosła, Prawuoadininistraiyjut' zaduilnieniu.s. 22. ¹    Por.), Zaborowski, Prawno środki,.,, s. 12.

' Por. S, Uniosła, Prawnoadnilnislracylnezadudnieniu ...,s. 26.

uiitii I¹ I" " płaszczyzna, na której UtiiiIny to nakładają się mii Hiobie, często ho tUtHin Milf yiiumiu porządku publicznego będzie warunkowało zarazem zapewnie iii popiel /iMihl \vn publicznego, zwłaszcza w sytuacji, kiedy ulrzymanie porządku HlllillMM,|t >i związano z podjęciem określonych działań przez człowieka. Na hun, gilzie występują żywioły ctr/yrody, gdzie stan zagrożenia bezpleezeń Im uimiiiii|e niezależnie od woli czlhwieka, taka współzależność może po prostu HjMMtępuwać. Dlatego właśnie obowiązujące przepisy administracyjne traktują nlił-de-le |ii kategorie jako samodzielne instytucje*¹.

iii.oi lie/pier/ehHlwa (obojętne, czy chodzi o bezpieczeństwo ludzi, czy też zeńMl wo publiczne) i porządku publicznego nie jest czymś stałym i nie tlpłiłM hi lak jak życie społeczne ulega ciągłym zmianom, tak też zmienia się , P i > li*«4l Iowy bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pojawiają się nowe zeństwa, zmieniają się moralność, zwyczaje, prawo, etyka itp. i WetlinU ustawowe: „bezpieczeństwo ludzi” oraz „bezpieczeństwo i porządek ptihii* IIV' obejmują z góry stany wszelkich zagrożeń, również te, które dopiero RNM pujawle, bez potrzeby ciągłego dostosowywania przepisów prawnych do RRlAląt u| się rzeczywistości. Mają więc te pojęcia charakter klasycznych klauzul ggilt trtlnyi li, które są ogólnymi wymaganiami interpretacyjnymi w procesie sto RMItla ł wykonywania prawa, a przez to pozwalają ustrzec się przed nadmierni) HIMIthi.j \v akiach prawnych.

IpjtfPll¹ he/,ple< zeńsl w a państwa” ma pokrewny charakter, jednak o wiele Wn takie* przedmiotowy, gdyż dotyczy sytuacji odnoszącej się do właśc iwego '    ¹ •ólcgo funkcjonowania najważniejszych instytucji oraz urządzeń pań

Wyt h I porządku konstytucyjnego, lak rozumiane bezpieczeństwo może się Wit du zagrożeń o charakterze zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym.

WwMM mogą być inne państwa oraz zjawiska o charakterze między narodu ¹ l'lk lei loryzm międzynarodowy, ale również wydarzenia społeczne (masowe *» ż»lgt ażają( e stabilności ekonomicznej kraju oraz działania skierowane prze ' l^ł,,l Lądkowi konstytiu yjnemu.

tłu

płHlo dość często jest używane pojęcie „bezpieczeństwa wewnętrznego".

ilil

utuenliich l tuli Europejskiej używa się go na określenie całości problematyki P**4i I stosunków wewnętrznych w ramach struktur unijnych.

N piohleiuiilyką wiąże się sprawa formuły organizacyjnej podmiotów reali Ph * adn u la z zakresu bezpieczeństwa wewnętrznego państwa. Część z nich P|® *»lv mianem „służby specjalne”. Czym się one różnią od innych podmiotów n|'t' yi h zadania ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego? Można Iwłlt kilka takich cech charakterystycznych:

IIi|iIiⁱiii, i. II mii/1, /ulmniwHkl, Pnwiwdivtlklini ’•