MODEL EDUKACJI DIABETO LOGICZNE J W CUKRZYCY TYPU 1
Cukrzyca (diabetes mellitus) - to stan chorobowy będący następstwem niedoboru lub całkowitego braku insuliny w wyniku zaburzeń czynności komórek beta wysp trzustkowych.
U podłoża cukrzycy leżą wielorakie zaburzenia metaboliczne pierwotnie dotyczące przyswajania glukozy.
Wyróżnia się dwa główne rodzaje cukrzycy: typu 1, czyli insulinozależną oraz typu 2, czyli insulinoniezależną. Może wystąpić też cukrzyca wtórna. U dzieci i młodzieży występuje głównie cukrzyca typu 1.
Rozpoznanie nie sprawia trudności, jeżeli występują charakterystyczne objawy:
- narastające pragnienie
- wielomocz, częslomocz, mikcje nocne, moczenie nocne
- duży apetyt lub brak apetytu
- chudnięcie i postępujące osłabienie
- skłonność do zmian zapalnych
- świąd skóry
IJ niemowląt - brak łaknienia, niepokój, spadek masy ciała, wzmożone pragnienie, (łapczywe picie), wielomocz prowadzący do odwodnienia, zaparcia, rzadziej biegunki.
Rozpoznanie opiera się na wykazaniu:
- dużego stężenia glukozy we krwi
- obecności cukru w moczu
Leczenie dziecka chorego na cukrzycę powinno zapewnić mu zdrowie warunkowane, czyli dobre samopoczucie, prawidłowy rozwój, pełną sprawność fizyczną i intelektualną.
Leczenie powinno chronić je przed występowaniem ostrych powikłań.
Polega ono na substytucji insulinowej, właściwym żywieniu i regularnej aktywności fizycznej. Zasadnicze znaczenie dla przebiegu leczenia ma wdrożenie rodziny w metodę SAMOKONTROLI.
Metoda samokontroli w cukrzycy polega na adaptowaniu dawek insuliny odpowiednio do zmieniających się potrzeb, na podstawie wyników codziennego, kilkakrotnego oznaczania stężenia glukozy we krwi oraz badaniu moczu na obecność glukozy i acetonu. Opanowanie samokontroli wymaga przygotowania teoretycznego i praktycznego.
Edukacja podstawowa musi być przeprowadzona podczas pierwszej hospitalizacji dziecka i trwa około 2 tygodnie. W szkoleniu bierze udział zespół zajmujący się cukrzycą czyli lekarz, pielęgniarka, dietetyk i psycholog.