87822 SCAN0022

3. Właściwości optyczne oka ludzkiego

115

Ryc. 3-3 Kąt kappa (te). Oś źreniczną (czerwona linia) ukazano schematycznie jako linię przechodzącą przez środek źrenicy wejściowej (£), prostopadłą do powierzchni rogówki. Oś widzenia (zielona linia) definiuje się jako linię łączącą punkt fiksacji (O) i dołek (F). Gdyby wszystkie elementy ludzkiego oka były idealne, bez odchyleń, te dwie linie pokrywałyby się. W rzeczywistości w warunkach prawidłowych dołek jest przemieszczony względem jego oczekiwanego położenia. Kąt zawarty między osią źreniczną a osią widzenia określa się jako kąt kappa (k). Kąt kappa najczęściej jest dodatni, gdy dołek zlokalizowany jest skroniowo i ku dołowi od oczekiwanego położenia. Kąt alfa (a) to kąt zawarty między osią optyczną oka a osią widzenia. W większości przypadków pozostaje dodatni, gdy w obrębie obserwowanej przestrzeni oś widzenia położona jest nosowo w stosunku do osi optycznej. (Zgoda na publikację: Neal H. Atebara, MD. Ilustracja: C.H. Wooley).

na to, że stopień decentracji jest mały, jako oś optyczna traktowana jest linia najbardziej do niej zbliżona.

Kąt kappa (k) - kąt zawarty między osią źreniczną a osią widzenia (ryc. 3-3).

Kąt alfa (a) - kąt zawarty między osią optyczną a osią widzenia. Kąt ten jest dodatni, jeśli w obrębie obserwowanej przestrzeni oś widzenia położona jest nosowo w stosunku do osi optycznej..

Wielkość źrenicy i jej wpływ na zdolność rozdzielczą

Zasadniczo stopień rozmycia obrazu na siatkówce jest tym większy, im większa jest średnica źrenicy. Jeśli przed okiem umieszczony zostanie otwór stenopeiczny, będzie on działał jak sztuczna źrenica, a stopień rozmycia obrazu odpowiednio się zmniejszy (ryc. 3-4; Przykład kliniczny 3-1).

Otwór stenopeiczny znajduje zastosowanie kliniczne w przypadku pomiaru steno-peicznej ostrości wzroku (pinhole uisual acuity). Jeśli ostrość wzroku polepsza się przy zastosowaniu w badaniu otworu stenopeicznego, zazwyczaj wskazuje to na obecność wady refrakcji. W związku z tym, otwór stenopeiczny może być stosowany jako szybki przesiewowy test w kierunku występowania wady refrakcji. W praktyce dla celów klinicznych (wada refrakcji od -5,0 D do +5,0 D) najbardziej użyteczny jest otwór stenopeiczny o średnicy 1,2 mm. Jeśli otwór stenopeiczny jest mniejszy, efekt rozmycia związany z ugięciem światła na jego brzegu znosi efekt wyostrzenia obrazu związany z małą źrenicą. W celu uzyskania