9152S
1401

celnych łuczników, że w pełnym konia pędzie do lecących trafiały ptaków.

Cyrus, sam będąc najpierwszym jeźdzcem swego czasu, konie swe do bojów, do polowania i wyścigów zręcznie zaprawiał.

Właściwa Persya uchodziła aż do Cyrusa czasów, za kraj mało przyjazny hodowli koni, i wcale się tern nie zajmowała, jak nas Xenofont uwiadamia, i jak o tern przekonywa prawie zupełny brak wizerunku konia na rzeźbach ruin w Persepolis.

Medyjska zaś jazda już dawno przed Cyrusem szeroko słynęła. — Absyrtus konie medyjskie za największe podaje; ten zaś przymiot zdaje się być mianowicie niżej skiej rasie właściwy. Starożytni autorowie nieraz

»

medyjskie lub też armeńskie konie nizejskiemi nazywają. Herodot wyraźnie nizejskie konie do medyjskich zalicza. Konie tej najprzedniejszej starożytnego wschodu rasy, hodowały się wedle wszelkiego prawdopodobieństwa w dzisiejszym Niszapur w Chorasanie, w okolicy dawniej hir-kańską Nisaeą zwanej. Konie te słyną ze swej urody, siły i piękności.

Strabo o nizejskich koniach powiada, że w przeciwieństwie z końmi greckiemi odznaczały się te konie tak samo jak partowskie wielką figury jednokształtnością. Oppian o nich w drugim stuleciu po Chr., a Ammianus Marcelinus w czwartym jeszcze wieku wzmiankę czynią, znajdując je godnemi być własnością królewską, tak, że przez ciąg 8 wieków konie te zajmowały niezachwianie pierwsze między końmi starożytności miejsce. Siwa maść w tej rasie przemagała, chociaż późniejsi pisarze i o gnia-dych, oraz karych nizejskich mówią koniach. Ritter do-