94282201 djvu

402 EUG. PIASECKI

w supinacyi (z podchwytem, jak mówią gimnastycy"), łatwiej nam w zwieszeniu podnieść się do ramion ugiętych, niż w pronacyi (z nachwytem), gdyż w ostatnim wypadku dodatkowy wysiłek sprawia konieczność zrównoważenia supinacyi, jaką przy każdym skurczu wywołuje m. dwugłowy. Siła znaczna, jaką ten mięsień może rozwinąć, jest też powodem, dla któregi) supinacyę wogóle jesteśmy w stanie wykonać z większą energią, niż pronacyę. Stąd budcwa wszelkich śrub, zamków, klamek i t. p., obliczona na ruchy supi-nacyjne ręki prawej. Przy większych wysiłkach pronacyjnych znów (odkręcanie śrub 1. t. p.), siła pronatorów nie wystarcza i pomagamy sobie rotacyą w stawie barkowym.

Mięśnie przedramienia, których głowy przyczepiają się do kości ramieniowej, prócz ruchów dłoni i palców wywołują też ruchy w stawie łokciowym. I tak, pronator obły, m. ramieniowo-promie-

niowy i m. prostujący nadgarstek długi, razem wzięte, zginają ten staw z połową siły mm. dwugłowego i ramieniowego wewnętrznegc (Braune i Fischer).

Podobnież i mięśnie zginacze palców zginają też ze znaczną siłą staw łokciowy. Prócz tego wywołują jednak i zgięcie stawu nadgarstkowego; aby pięść silnie zacisnąć, musimy zatem wyprostować ten staw (Duchenne).

Działanie mięśni kończyn dolnych rozpatruje się zwykle wychodząc z założenia, że tułów jest punktem stałym, względem którego nogi się poruszają. W stosunkach rzeczywistych najczęściej