22415 skanuj0009

80

I

A

_fr. ₍Pis^%ęU>'ZWli}zkii,-narratora z językiem filmu celowo mii-$. kątj,i kiop|tliwcj kwestii samego pojęcia „język filmu". Mówiąc I d tekście. Leffa, używam lego pojęcia jako synonimu dla „zn-sobuśródjjów Wyrazu filmowego". Jak wiadomo, są tu możliwe inne ujęcia. Sądzę jednak, że teza o oddzieleniu narratora od języka¹'będzie prawdziwa w każdym rozumieniu języka film<»-\vątpliwóści można pod ddresem tekstu Leffa! zgłaszać, wikłając pjwego poza takim, trudnym do wyobrażenia, w którym, język go w niezamierzone konsekwencje przyjętej optyki. Rzecz ^ filmowy bjjlby jednocześnie środkiem.normalncj, pożal

te komunikacji iijiędzy ludźiili.

i liniowego. 1 dalej: głębia ostrości występowała w filmach dużo wcześniej, zanim skutecznie choć nie bez mistyfikacji, wywyższył

wp.wężas .nikt jeszcze montażu wewn;jtt;zdj<j:ciówego.nie tylko mie'' gibtyfikóWai, .'ale nawet liie\wydclr^bhiał. Tc i inne

T 1 I T, f TA Im . T~T T. n. TAA AArt TT «T tttI rt'/! TATA itt ł ,T    t .. fi'..' Tnln/TTn ń l.r.I.l.Tl IT II .

'.afilmowej

jednak nie w tym, iż Leff po prostu się myli. Opiera się on rpj ^-,,. L,_____

jest dopiero interesujące ^ , na^rzBShlrikaUh powszechnie-' |.-•: przyjmowanych jako oczywiste, hfikt.nie kwestionuje przecież ’ ^ stwierdzeń iii- A7źGhvwrił&l^:'&^:tfńp zhii rinwań v$9ejsK‘#^f rei ńVłł^ł \c i 1 tri

Bilans przeprowadzonego tu porównania wygląda naslępu-

jawnego zapożyczenia i coraz bardziej należy do przeszłości narratora z języka tćkśtu: A pizeęieL ,Leff i:bbi dokładnie tó| !ji wskutek-róznókierunkoiyego rozwoju tych dwu sz^jk. Z per-. samb, tyle ze iia gruncie filmu., Jego zapleczem mogłaby być i Lispeklywy wcwnąlnUekslowych instancji nadawczychpodobień-doskonale kopcepcja Chątmapa o wspólnocie strukturalnej j ||jstwo to' dotyczy raczej kategorii autora implikowanego., .bcz-( Wszystkich śztuk narracyjnych. Wydaje się, że sfedno sprawy leży i ||cielesnej i b,ezgłośnej instancji objawiającej, się mocą szerego-w.relacji,między narratorem a językiem. Narrator literacki jest ,| fcjwanla i dystrybucji zdarzeń niż kategorii narratora, i dyspbnęiitem języka użytegd wadzicie literackim. Narrator l 2.'Narrplorów w filmie i w literaturze dzieli właściwiej filmowy nic jest dysponentem języka filmowego. Dzieje się tak > j;, jjwszys.tko: spbspb przejawiania się, zakreś uprawnień, stosunek

ponieważ stano\yiąęy,,,bązę literatury^;język^jeW jednocześnie,i; Ido czasu, wydarzeń, języka.    .....

a;raczej przede wszystkim, środkiem codziennego, porozumie- | ji 3. Główką funkcją narratora literackiego jest prowadzenie \yania się ludzi, podczas gdy język filmu pojawia się tylko | opowiadaniaf Narrator filmowy nie prowadzi opowiadania, nic podczas filmowego seansu i w poząfilmo.wej komunikacji nie | jest więc właściwie narratorem, lecz co najwyżej „narratorem".

ii 4. Specyfiki filmowego nadawcy wewnąlrzlekstowego należy szukać ńa; obszarach związków między nim a wizualnym ii akustycznym ukształtowaniem czasu i przestrzeni dzielą filmowego.

występuje. To warsztatowe -konwencji narracyjnej

oczywiście nie. oznacza, iż Ijwybory stricte rodzaj moiltażU, soczewejk, oświetlenia, nie mogą być zdeterminowane

jj

cechami postaci. To tylko oznacza, iż taka operacja odbywa się poza tą postacią i nie jest rezultatem jej wyboju. Akt prowadzenia narracji znajduje sic zawsze w-