24
iS)
M
OJ
oo —I >
O
fsj.
mz
>
pozbawionym roślinności krajobrazie są jedynymi wyznacznikami przestrzeni.
Piramidy budowano, posługując się obliczeniami matematycznymi i znajomością praw fizyki. Największa, grobowiec faraona Cheopsa, ma 146,6 m wysokości, długość każdego boku wynosi 230,35 m. Podstawę usytuowano według czterech stron świata. W centrum piramidy znajduje się duża pusta komora, a nad nią szereg pomieszczeń odciążających, żeby nie zawalił się strop. Dwa ukośne szyby wentylacyjne doprowadzały do niej świeże powietrze. System korytarzy prowadził do komory grobowej królowej, a następnie do właściwej komory królewskiej z sarkofagiem faraona. Komora to umieszczona jest tutaj - jak i we wszystkich piramidach - pod ziemią (il. 10). W okresie Nowego Państwa, gdy osoba króla straciła na znaczeniu i zaniechano budowy kosztownych piramid, nową formą stał się grobowiec kuty w skale z towarzyszącą mu świątynią grobową. Największa ich liczba znajduje się w Dolinie Królów i Dolinie Królowych naprzeciw Karnaku i Luksoru. Tutaj po raz pierwszy w dziejach archeologii egipskiej odnaleziono nietknięty grób
< 12. Kolumny egipskie:
a) z Beni-Hasan;
b) z Meedinet-Habu;
c) z Kum-Ombo;
d) protodorycka z Beni-Hasan
królewski z pełnym wyposażeniem - był to grobowiec Tutenchamona odkryty przez Cartera i Carnarvona w 1922 r.
Do najsławniejszych świątyń skalnych należą świątynie Ramzesa II i Nefertari w Abu Simbel, (przeniesione w związku z budową tamy na nilu w Asuanie), oraz rekonstruowana przez Polaków świątynia królowej Hatszepsut w Dejr el-Bahari.
Podstawowym tworzywem architektonicznym był kamień. Ten twardy, ciężki i niełatwy w obróbce materiał przy ograniczonych możliwościach konstrukcyjnych narzucał architektom sposób rozwiązania bryły, dominował w całości budowli, nadając jej wrażenie trwałości, nie-zniszczalności.
Zasadą konstruowania było najprostsze prawo działania przeciwstawnych sił ciążenia i podpierania. Kamienne belki stropowe miały długość ograniczoną przez tendencję do załamywania się pośrodku. Przy wielkich powierzchniach sal świątynnych trzeba było stawiać dużą liczbę podpór w postaci filarów czy kolumn podtrzymujących