wilgotnym, zarówno lekko zasadowym, jak i lekko kwaśnym, najchętniej na gruntach gliniastych, w miejscach umiarkowanie zacienionych.
Lasy liściaste, zwłaszcza grądy i buczyny, na podłożu żyznym i umiarkowanie
KWITNIENIE
Marzec - czerwiec; kwiaty zapylane są najczęściej przez mrówki.
Niska, płożąca się bylina o rozgałęzionym, dość grubym kłączu pełzającym pod ziemią lub ścielącym się po podłożu. Kłącze zaopatrzone w trzy łuskowatc liście dolne oraz 2 lub 3 liście zimotrwałe, skó-rzaste i błyszczące, nerkowatego kształtu, całobrzegie. Od spodu zarys liścia podobny do odcisku owalnego kopytka -stąd nazwa rośliny. Kwiaty pojedyncze, niepozorne, zwisające, osadzone tuż przy ziemi na krótkich szypułkach wyrastających wprost z kłącza. Kwiat dzwonkowaty, brunatnoczerwonozielonkawy, długości do 1 cm. Cała roślina pachnąca ostro pieprzem. Nasiona rozsiewane są przez mrówki.
Dość często na obszarze całej Polski, zwłaszcza w górach, na pogórzu i na wschodzie kraju. W części północno-zachodniej rzadki. Ponadto występuje w prawic całej Europie i w zachodniej Azji.
Nie należy do gatunków zagrożonych; ochrona podyktowana jest walorami estetycznymi oraz znaczeniem dla medycyny.
Gatunek trujący, a zarazem wykorzystywany jako składnik rozmaitych leków stosowanych m.in. w chorobach układu oddechowego, dróg moczowych, przeciw wrzodom żołądka i dwunastnicy oraz w homeopatii. Czasami sadzony jest w parkach i ogrodach jako roślina ozdobna. Zwierzęta omijają kopytnik, odstrasza je ostry zapach i nieprzyjemny smak.
30