2

Wroczyński R., Pedagogika społeczna. Warszawa 1979.

Zieleniewski J., Organizacja zespołów ludzkich. Warszawa 1978.

-    Organizacja i zarządzanie, Warszawa 1979.

Ziemski S., Przydatność prakseologicznej aparatury pojęciowej w diagnostyce, w: Przydatność prakseologicznej aparatury pojęciowej dla poszczególnych dyscyplin naukowych, Wrocław 1964.

-    Diagnoza, projektowanie, realizacja i ocena jako etapy postępowanie, „Prakseologia" 1967, 24.

-    Badania generalizujące i badania diagnostyczne jako typy badań naukowych, „Zagadnienia Naukoznawstwa” 1968, 4.

-    Cykl działania zorganizowanego a diagnozy, „Prakseologia” 1971, 39/40.

-    Metody diagnozy w nauce i działalności praktycznej, „Prakseologia” 1972, 42.

-    Problemy dobrej diagnozy. Warszawa 1973.

Znaniecki F„ The Metlwd of Socjology, New York 1934.

Rozdział IV

Walory praktyczności pedagogiki społecznej

Edward A. Mazurkiewicz

Praktyczność dyscypliny. Ogólna formula metodologiczna. Pedagogika społeczna jako nauka stosowana. Przejawy praktyczności pedagogiki społecznej. Składniki i osobliwości prakseologicznc. Konsekwencje praktyczności dyscypliny. Wzorzec jako wyraz praktyczności. Konstrukcja i treść' wzorca. Rodzaje inspiracji w informacyjnym przygotowaniu modelu pierwowzoru działań i ich wytworu. Środowisko życia. Środowisko obiektywne i środowisko subiektywne. Aspekty środowiska człowieka. Eksploracja i przekształcanie środowiska życia. Edukacja jako pomoc w rozwoju człowieka. Całościowe ujęcie zagadnienia charakteru działań ochronnych, wspomagających i pobudzających rozwój człowieka. Postępowanie celowościowe. Celowościowość i organizowanie. Typologia ogólna postępowania. Właściwości szczególne działania cclowościowego w praktycznej pedagogice społecznej. Edukacyjna funkcja pracy socjalnej jako poszczególny przypadek postępowania towarzyszącego.

1. Praktyczność dyscypliny¹ 1.1. O praktyczności

Przez określenie „pedagogika społeczna jest nauką stosowaną" (praktyczną, prakseologiczną) rozumieć będziemy, iż w przedmiocie tej dyscypliny znajdują się elementy i ich zespoły, które:

Cechy

pralctyi

naści

a)    wiążą się z praktyką, przeznaczone są do zastosowania w praktyce, szczególnie odnoszące się do działania ludzkiego i społecznego;

b)    są przydatne - pod takim lub innym względem - albo są korzystne (wygodne, odpowiednie, pożyteczne) ze względu na określony cel;

c)    wskazują na takie cechy działającego podmiotu, które są warunkiem lub sprzyjają sprawności w osiąganiu danego celu.

Określenie w punkcie „a” jest opisowe, tzn. nie jest związane z oceną. Natomiast określenia w pozostałych punktach wyrażają globalną ocenę danego obiektu, w skład której wchodzą szczegółowe cechy oceniane dodatnio (Pszczołowski 1978).

Jeśli mówimy, że pedagogika społeczna jest dyscypliną stosowaną to mamy na względzie fakt, iż wytwarza ona przesłanki do formowania

/I

1

W tym rozdziale przyjmuje się ogólne założenie, iż badania, poszukiwania, mają być przygotowa-

nicm dobrego - etycznie i prakscologicznie - czynu. Przyjęcie owego założenia, oczywiście nie

wyklucza istnienia innych sensów badań