2 (1026)

OLOT YŚLIWSKI ESSERSCHMITT 1101

KAZIMIERZ RAUCHFLEISCH

KATOWICE

OPRACOWANIE I TEKST

KADŁUB (1)

budowę należy rozpocząć od sklejenia rury cz. Ib

2.    należy. symetrycznie (w płaszczyznach prostopadłych do cz. Ib) wkleić wręgi W4 i W3. Następnie wkleić podłogę cz. 4cl.

3.    nakleić paski łączące 4a i 2 paski 4b

4.    nakleić segment 4

5.    nakleić pasek łączący 3a, następnie okleić segment 3

6.    wkleić wnęki podwozia 3b i 3c

7.    wkleić korek lub tzw. twardą balsę do zamocowania drutu I

UWAGA ! montaż segmentów 1 i 2 dopiero po zakończeniu budowy modelu ze względu na indywidualny dobór obciążenia części przedniej kadłuba.

8.    zmontować segment cz.8 z rdzeniami 12a P i 12a L

■    wkleić segm. 12a* oraz wręgę W5

■    wykonać dwa druty wzór IV ze szprychy rowerowej.

■    spasować element kadłuba z pozostałym łożem na sucho.

-    9,10 m.

-10,29 m.

-    3,20m.

-    2596 kg

-    4060 kg-4530 kg - 1025 km/h (1 mach)

HISTORIA SAMOLOTU MESSERSCHMITT ME-1101

W 1935 roku na kongresie VOLTY niemiecki aerodynamik dr Adolf Busemann wygłosił odczyt na temat teoretycznych korzyści, które dają skrzydła skośne. Prace doświadczalne podjął dr Albert Betz, dwa lata później w Deutsche Versuchsanstalt Fur Luftfahrt, otrzymując bardzo interesujące wyniki. Dotarły one do Waldemara Vogta - szefa wydziału badań i projektów wstępnych ośrodka badawczego firmy Messerschmitt A.G. w Oberammergau w Bawarii. Skłonił on firmę do budowy własnego tunelu aerodynamicznego, gdzie kontynuował prace badawcze. Tak powstały podwaliny do projektu samolotu doświadczalnego o skrzydle skośnym, przestawialnym ręcznie na ziemi. Dlaczego? Okazało się, że punktu widzenia inżynierii materiałowej jest to szalenie trudne. Skomplikowane były również problemy konstrukcyjne takiego mechanizmu. Prace wstępne nad prototypem oznaczonym P 1101 rozpoczęto w lipcu 1942 roku w okresie tym próbom był poddawany dwusilnikowy ME 262. Wyniki prób wykazały, że jeden silnik nie będzie mógł służyć jako napęd, ze względu na zbyt mały ciąg. Projekt odłożono na następne dwa lata. W okresie tym wykonano badania tunelowe modelu o rozpiętości 2 metry. W 1944 roku wydano specyfikację na jednosilnikowy samolot myśliwski o napędzie odrzutowym, następcą ME-262 Szwalbe. Samolot miał być napędzany silnikiem HE1NKEL - HIRTH 109-011A wymagano prędkość 1000 km/h na wysokość 7000 m., pułap maksymalny do 14000 metrów. Jako uzbrojenie przewidywano 4 działka MK 108, kalibru 30 mm. w konkursie brały również wytwórnie lotnicze: BLOHM UND VOSS, FOCKE-WULF, HEINKEL I JUNKERS. Konkurs wygrał P-1101. Przystąpiono do intensywnych prac nad prototypem. Okazało się, że należy wzmocnić konstrukcję, co wiązało się ze wzrostem masy, zaczęto powątpiewać w skuteczność wektora ciągu (nisko położony silnik) w połowie marca 1945 roku, prace nad prototypem wstrzymano. Pomimo tego postanowiono budowę dokończyć. Główny konstruktor W. Vogt jeszcze raz przekonstruował P-l 101 celem wypróbowania różnych silników i kątów skrzydeł (35^c, 45^c i 55 °). Samolot planowano oblatać w czerwcu 1945. 29 kwietnia 1945 roku zakład doświadczalny w Oberammergau został zajęty przez oddziały amerykańskie. Przejęto również prototyp P-l 101 ukończony w 80% wzbudził on bardzo duże zainteresowanie, sprowadzono specjalistów z Caft pod wodzą, R. Woodsa, gł. Konstruktora z wytwórni BELL AIRCRAFT CO. Inż. Vogt dostał się do niewoli i pomimo braku dokumentacji (wpadły w ręce Francuzów) postanowiono budowę dokończyć. Samolot zdemontowano i z inż. Yoigtem wysłano do Wright Field w USA tam prototyp ponownie zmontowano i został ponownie poddany badaniom. Został on zapomniany na następne 3 lata. Inż Vogt otrzymał obywatelstwo amerykańskie i pracował dla Bella wraz z Woodsem. Sprawa odżyła w lipcu 1948 roku przy opracowywaniu X-1 chciano wykorzystać prototyp P-l 101 do badań zmiany kąta skosu płata. Chciano wbudować mechanizm zmiany skosu płata, w centralnej części kadłuba i w końcu oblatać prototyp. Niestety samolot został poważnie uszkodzony w czasie transportu i nie nadawał się do przeróbki. I tu kończy się historia P-l 101 samolotu, który nigdy nie wzbił się w powietrze, chociaż mogło to się stać dwukrotnie. Prototyp Messerschmitt-a P-l 101 stał się protoplastą X-5, który był bardzo podobny układem aerodynamicznym chociaż był samolotem większym, napędzanym mocniejszym silnikiem. Samolot Me-1101 stał się prekursorem nowej linii samolotów myśliwskich lat pięćdziesiątych, chociaż posiadających stały płat o dużym skosie takich jak: F-86 „SABRE”, MIG 15, czy też SAAB J-29 „TUNNAN”.

DANE TECHNICZNE

rozpiętość

długość

wysokość

masa własna

masa w locie

przewidywana prędkość

BUDOWA MODELU

Model należy zaliczyć do średnio trudnych swoje porady ograniczę do zbędnego minimum tj. budowy kadłuba. Dalej należy posługiwać się rysunkami montażowymi. Do budowy modelu użyłem tektury o grubości 1 mm w formacie 295 x 420 mm. Przy budowie użyto klejów: ..BUTAPREN", „HERMOL" I „DISTAL". Elementy metalowe (druty) wklejono „SUPER GLUE”, oszklenie kabiny wykonano z kliszy rentgenowskiej, chociaż doświadczony modelarz może ją wytłoczyć.

Model posiada kamuflaż przewidziany dla myśliwców jednosilnikowych na rok 1945.

Model można wykonać w dwóch wersjach i dlatego należy przestudiować instrukcję montażu kadłuba.

Jeżeli wszystko jest w porządku skleić segmenty z jednoczesnym wklejeniem drutów IV(tu zalecany jest klej „DISTAL” lub podobny)

UWAGA ! jest to najtrudniejszy etap budowy i dlatego nie należy się spieszyć czy też montaż przeprowadzać nonszalancko lub opieszale.

9. elementy 11L i lip. przykleić do cz. 11 tylko w wersji z osłoną silnika.

Dalej budowę modelu należy kontynuować wg. rys. montażowych i rysunku zestawieniowego. Można wykonać model bez osłony silnika tj. tak jak wyglądał zdobyczny prototyp (oryginał był w kolorze blach duralowych i bez osłony której nie zdążono przed końcem wojny wykonać). Druga wersja przewiduje zamontowanie osłony silnika (z ukrytym silnikiem), którą można zdejmować. Nie jest to rozwiązanie wielokrotnego użytku i dlatego autor optymalne rozw iązanie pozostawił doświadczeniu modelarzy.

I jeszcze jedna porada. Autor przy montażu goleni podwozia głównego posłużył się wzornikiem wykonanym z tektury. Drut II po oklejeniu częścią nr 17 wklejono klejem „DISTAL”. Po zaschnięciu wzornik zdjęto i wklejono drugą goleń, korzystając z tego samego wzornika. Golenie po wklejeniu dają szansę na kształtowanie co umożliwia korektę przy spasowaniu osłony silnika.

Pewne elementy będą wymagały kosmetyki lub malowania, dotyczy to np. wnętrza rury cz. Ib. Należy ją pomalować na srebrno lub wykorzystać pasy z nadrukiem farby drukarskiej w kolorze występującym w modelu. W sklepach modelarskich można kupić koła modelarskie, odpowiadające średnicą i grubością odpowiednie do tego modelu, co znacznie uatrakcyjni model. Należy również pamiętać , aby model pozostawić w kolorach matowych i nie powlekać go na koniec lakierami bezbarwnymi - połyskowymi.