340 341

W technice zabiegów oznaczamy elektrodę miękką symbolem „EM”, określając jej wielkość wymiarem długości w cm, np. EM-25 cm.

Aby uzyskać odległość pomiędzy elektrodą miękką a obiektem, uż\ -v.amy podkładek filcowych perforowanych (ryc. 216). Zamiast filcu zastosować można złożony wielokrotnie materiał frotowy.

Ryc. 216. Filce perforowane

Elektroda sztywna (typu Schliephakego) składa się z okrągłej płytki metalowej, z bakelitowego krążka z obwódką wewnątrz karbowaną i ze szklanej osłony (ryc 217).

Okrągła płytka metalowa (właściwa elektroda) jest osadzona na obłej metalowej pałeczce, która przesunięta jest przez otwór znajdujący się w środku bakelitowego krążka. Pałeczkę za pomocą nakrętki może-

Ryc. 217. Elektroda sztywna: I — płytka metalowa; 2 — krążek bakelitowy; 3 — osłona szklana

Ryc. 218. Elektroda sztywna pachowa

my połączyć z przewodem, którego obwodową końcówkę włączamy do zacisków zabiegowych aparatu krótkofalowego. Osłona szklana jest wkręcana do bakelitowego krążka. W ten sposób płytka elektrody znajduje się pomiędzy krążkiem bakelitowym a osłoną szklaną.

Jako wymiar płytki podajemy jej średnicę w centymetrach. Średnica osłony szklanej jest większa. Dno osłony jest płaskie i stanowi powierzchnię czynną elektrody.

Odległość płytki metalowej od osłony szklanej możemy zmieniać w granicach do 4 cm. Płytka może również przylegać do dna osłony szklanej.

Elektrodę sztywną oznaczamy w technice zabiegów mianem: „ES”, podając jako rozmiar średnicę jej osłony (w przybliżeniu), np. ES 0 5 cm; ES 0 10 cm_: ES 0 15 cm; ES 0 20 cm. Elektrody sztywne osadzamy w trzymadłach (wysięgnikach) aparatu, aby przy ich pomocy ustawiać elektrody w pozycji potrzebnej dla danego zabiegu.

Elektroda pachowa (klinowa) posiada osłonę szklaną w kształcie klina (ryc. 218), a zamiast płytki gruby metalowy wałeczek, osadzony na pałeczce przesuniętej przez oprawkę bakelitową. Kształt elektrody dostosowany jest do potrzeb zabiegu; pozwała on na umieszczenie jej w dole pachowym wtedy, gdy chory nie może swobodnie odwieść ramienia z powodu procesu zapalnego.

Elektroda kablowa daje możliwości wykorzystania jej do zabiegów w polu indukcyjnym.

Elektroda kablowa zbudowana jest z przewodu w grubej osłonie gumowej lub z rurki gumowej, na którą naciągnięta jest plecionka metalowa, którą osłania z kolei druga gruba rurka gumowa. Oprawki

Ryc. 219. Elektroda kablowa w postaci cewki piaskiej

Ryc. 220. Elektroda kablowa (zwój podłużny)

ebonitowe z obu końców kabla posiadają metalowe końcówki stykowe do połączenia z zaciskami zabiegowymi aparatu.

Elektroda kablowa ma długość około 2 m, posiada określoną stałą

pojemność.

Elektrodę kablową można użyć do owinięcia kończyn lub stawów w postaci cewki spiralnej. Obiekt jest wtedy rdzeniem wsuniętym w cewkę. Elektroda kablowa, ułożona w postaci cewki płaskiej (ryc. 219) lub zwoju podłużnego (ryc. 220), tworzy elektrodę jednobiegunową.

Odległość pomiędzy zwojami cewki utrzymujemy za pomocą tzw. koników. Są to płytki z drzewa z wycięciami półkolistymi. Odległość pomiędzy wycięciami wynosi 5 do 7,5 cm.

341