3 (2150)

Stfi MOtUłt Mlmimt

i łm jwMtm» byd ronemrmft* aa system somatyczny*. W tym imswafca *mJ*fc»o tylko fiarę. yitorwaryeJt wrób i wysifta te aa» itogąp aa kwtnMKjfl

II. i>W<U*KJ ijURAKTER J(im

SKiwjcafc tmjiltkaj* tyMr pewnych jednostek Językowych i Mb poł*e*«»i* w jadaattfa językowe >yHWf» stopaia zło* mh>M. Na stopniu htaytabya jat te całkiem oezjrwiata: sto-toWT wiatom wyrazy i łączy je * zdania stosownie de systemu sfcbtoBtowogo języka, którego używa; zdania z koks *% łączom' w wypowiedzi (wM*rm*am). Aia mówięcjr nie ma bynajmniej ni-H»J swobody w wykon* wyrazów-; mazi na wybierak {* wyje* kkmi ntadkteb wypadków rzaaaywtataj noologii) z zasobu lek*y-laliM>n wspófasgo jemu i jagę rozmówcy Ihtynier łączności Pb ttajbutotoj wtoki wis podchodzi do istoty mowy, kiedy sa-ktotfo, to pmy eptywmhtej wymianie informacji mówiący i starto** mają do dyspozycji mniej więcej jednakowe „kartotekę z yn^sirytowawyau prsadzuwjewaim \* nadawę* taksi* słów* Mg* wyttor* jada* » tych „z góry znanych aaoAltwotoż”, » od adbmłoy ocwrimp Pę, za zrobi identyczny wybór wśród togo «MMf« zbiera „moziiwoeo pnmwidstanycii i zapewnionych"*. W to* iposób sfcwMMHtoto akt* mowy wymaga, aby caoby, które V stm fetor* adtod, ytymty wąiótoag* kodu.

„rnnrmlriiitoś jag my /*ł - zapytaj Kto. Po wiedziałam Jppdudb kto"*. W toj ttotogńtaaj wypowiada koń od fetam* Mar* si( aabwytto wybór językowy dokonany przez nadawcę. «b azpótaywi ked&te Koto 1 kii, ton. w aagpMizczyini* Łjui-K-ci-j, zdane* między zwart* * ciągłą. totorts patii tu. nvtw

*    Wtęttot tedudsjssd parnymi rttoś watami gramstyeaaymi pszó-eptapa* ktotot MOTMiyim « Sana Bagaśtaa <2. Kaadtor i dwaj toptofe jK łoM i k- Łeiłekaei, asfe. isb spawaadaam: KftMsais oto ♦pmtotom iiiiplltik) Bistanwiilasf asm kyrawsaWawM, StaMpst ł*6f

*    ©. U. Btekay, to mant* ąf toto tpmtto, f*r»J Cjóaratoti, 7nm** —to* «f ito pjpptWinaes, Pa* *ork IMS. *; tt?.

*    L. Cud), dW» adtotoam p Poetototo, Kosdz fi.

tedeetó *n*c**»łe tekstu. Ala otyła coóky dystyuktywn*) „zwarta pmrtwstawłona ciągłej”, odmMjająo drogą alternatywę, a przyjmując pierwszą, w tym samym tekście połączyła one to roz-> pewnymi innymi Jednoczesnymi cechami, mianwwui<-ciemnością i napiętością /p/ w przeciwstawieniu do jasności ffc/ i nieaaplętości /b/. W ten sposób wszystkie te właściwości zostały połączono w pęk cech Uystynktywuyoh, tzw. łonem. Po fonemie fpl nastąpiły fonemy /i/ i Ig/, które same tą pękami Jednocześnie wytworzonych cech dyetynktywnyeb. A więc jedno-czesnośó jednostek (mmourrenee of mmultnneow tniśśter) i powiązanie linearne (oonoaionaUon) kolejnych jednostek tą to dwa sposoby łączenia składników językowych przez mówiącego.

Ani takie pęki, jak fpl lub /f/, ani takie ciągi pęków, jak /pig/ lub /fig/, nie są wynalezione przez mówiącego, który ich uśywa. Ani cecha dystynktywna „zwarta przeciwstawiona ciągłej”, ani fonem /p/ nie mogą występować poza kontekstem. Cecha zwartości występuje jednocześnie z pewnymi innymi cechami , a inwentarz połączeń tych cech w fonemy, jak fpl, /b;. Ul, /ii, /k/, Igi itd., jest ograniczony przez kod danego języka. Kod nakłada ograniczenie na mośdiwe kombinacje fonemu /p, z innymi następującymi i / lub poprzedzającymi fonemami; i tylko część dopuszczalnych ciągów fonemów jest rzeczywiście używana w zasobie leksykalnym danego języka. .Nawet jeżeli inne połączenia fonemów są teoretycznie możliwe, mówiący z reguły używa wyrazów, lecz nie tworzy wyrazów. Słysząc indywidualne wyrazy w tekście, spodziewamy się, ze są to jednostki należące do kodu. Żeby zrozumieć wyraz oglm*. trzeba wiedzieć, jakie jest znaczenie przydzielone temu wyrazowi w kadzie leksykalnym współczesnej angielszczyzny.

W każdym języku istnieją także włączone do koda grapy wyrazowe zwane grupami idi o maty czaj mi (pkesss wsrsh Znaczenie idiomu koić do you do nie może być wyprowadzone przez dodanie znaczeń jego składników łwksykałnyoh. całość mt równa się Ą części. Te grupy, które pod tym wą^płem B &t\w&**»***    <*NM«ią wypadek czę-

9B zrozumieć przytłaczającą więksa#ś