446 447 (4)

Ponieważ wykreślenie charakterystyki przejściowej wzmacniacza wielostopniowego jest operacją złożoną wykreśla się ją rzadko, ograniczając się zazwyczaj do określenia wnoszonych zniekształceń przejściowych na podstawie podanych wzorów przybliżonych.

Czas ustalania się wzmacniacza wielostopniowego t,_w, składającego się z jednakowych stopni a periodycznych bez korekcji wielkoczęstotliwościowej (a więc i bez wyskoków), przy czasie ustalania jednego stopnia t_u w przybliżeniu określa się zależnością

(9.15)

gdzie n — liczba stopni we wzmacniaczu.

Dla wzmacniacza wielostopniowego, składającego się z jednakowych stopni z korekcją wielkoczęstotliwościową przy małym wyskoku przy każdym stopniu (d ~ 1... 2%), czas ustalania się określa się w przybliżeniu wzorem różniącym się od (9.15) tylko potęgą przy n

tunr t_u 71°'® = tul nT    (9.16)

Jeżeli wyskok jest duży potęga przy n staje się jeszcze mniejsza.

Dla różnych stopni aperiodycznych oraz dla różnych stopni z małymi wyskokami (nie więcej niż kilka procent), czas ustalania się wzmacniacza wielostopniowego w przybliżeniu wynosi

yf ‘„\ + t_u\+t?₃ + -    0-17)

gdzie t„i, t_uj, t_u3 — czas ustalania się pierwszego, drugiego itp. stopnia.

Jeżeli stopnie wzmacniacza nie mają wyskoków, to wzmacniacz również nie ma wyskoków

wyskok wzmacniacza wielostopniowego, składającego się z jednakowych stopni, z których każdy ma wyskok równy wartości krytycznej, równa się wyskokowi jednego stopnia

(9.19)

Przypomnijmy, że dla stopnia oporowego z prostą korekcją wielkoczęstotliwościową wyskok krytyczny wynosi około l^#/o. Dla układu złożonej korekcji wielkoczęstotliwościowej typu przedstawionego na rys. 5-47 wyskok krytyczny zależy od parametrów układu i znajduje się w granicach 1,1... 4,3°/o.

Wyskok wzmacniacza wielostopniowego mającego stopnie różne, lecz z małymi wyskokami i prawie jednakowymi czasami ustalania się, może być w przybliżeniu określony wyrażeniem

]/ »l+ó\+dl+...    (9.20)

Wzory (9.15)... (9.20) są przydatne dla wzmacniaczy, których poszczególne stopnie mają prawie jednakowa, stale czasowe i nie nadają się całkowicie dla wzmacniaczy, mających znacznie różniące się wyskoki oraz różne stałe czasowe. W tych przypadkach czas ustalania się wzmacniacza wielostopniowego można uczynić mniejszym niż najdłuższy czas ustalania się stopnia z największym r„ przy małym wyskoku całego wzmacniacza (str. 453 .. 457).

Spadek lub podniesienie płaskiego wierzchołka impulsu we wzmacniaczu wielostopniowym, przy niedużej jego wartości ^ 0,1), równa się w przybliżeniu sumie spadków i wzniesień, wnoszonych przez stopnie wzmacniacza lub sumie spadków i wzniesień wszystkich obwodów wzmacniacza

d_u,‘^as< d₁ + dj+d_j + ...    (9.21)

gdzie dj, dj, d₃ — spadek lub wzniesienie, wnoszone przez pierwszy, drugi, trzeci itd. stopień lub pierwszy, drugi, trzeci itd. obwód wzmacniacza.

9.2.2. Kolejność obliczeń wzmacniacza; rozkład zniekszłałceń między stopniami oraz ich wzajemna korekcja

Podczas rozdzielania zniekształceń, dopuszczalnych dla wzmacniacza na poszczególne jego stopnie wychodzi się ze zniekształceń zapewniających niską cenę, małe wymiary oraz prostą konstrukcję elementów stopnia. Przybliżone wartości wzmocnienia względnego na dolnej i górnej częstotliwościach roboczych YdUa'1 oraz Y„₍dB), przy których koszt i wymiary elementów można przyjąć za normalne, dla stopni wzmocnienia częstotliwości akustycznych podane są w tabUcy 9.2.

Obliczanie wzmacniacza rozpoczyna się od wykreślenia jego układu blokowego, doboru elementów wzmacniających oraz zestawienia zasadniczego układu stopnia wejściowego, stopni przejściowych, stopnia wyjściowego i układu wyjściowego, w oparciu o przeznaczenie wzmacniacza i wymagania zarówno techniczno--ekonomiczne jak i konstrukcyjne.

Następnie dobiera się elementy wzmacniające dla poszczególnych stopni, wychodząc z założonej mocy wyjściowej lub napięcia wyjściowego i napięcia źródła sygnału, przybliżonego określenia wzmocnienia stopni oraz współczynnika przenoszenia napięcia układu wejściowego.

447