500 [1024x768]

Charakterystyka ogólna układów koloidalnych

Pojęcie koloidu (greckie *óxAa — klej) zostało wprowadzone do chemii przez Grahama (1861), dla określenia grupy substancji o właściwościach podobnych do kleju. Wprawdzie jeszcze wcześniej Faraday (1857) wykrył zjawisko rozpraszania światła przez roztwór koloidalny złota, jednakże dopiero Graham dokonał pierwszego rozróżnienia pomiędzy roztworami prawdziwymi a roztworami koloidalnymi.

Według Grahama, roztwory prawdziwe powstają przez rozpuszczenie substancji krystalicznej, której cząsteczki mają dużą szybkość dyfuzji oraz zdol-

ność do przechodzenia przez błony półprzepuszczalne (dializa).

Halne powstają przez rozpuszczenie Jedynie takiej

substanefi,

kturej cząsteczki mają małą szybkość dyfuzji i nie ulegają dializie. /Roztwory koloidalne Graham nazwał zolami. Zanim znacznie później wykryto, źe roztwory koloidalne można także otrzymać z substancji krystalicznej a koloidy mogą również istnieć w stanie krystalicznym, głoszono pogląd, że substancje znajdujące się w stanie koloidalnym, stanowią pewną odmianę alotropową tej substancji.

Wiele badańj>rzeprowadzonych pod koniec XIX i XX wieku zachowało swoją ważność, ^to lat temu (1869) Tyndall badając odkryte przez Faradaya zjawisko rozproszenia światła przez roztwory koloidalne, stwierdził, że światło rozproszone jest spolaryzowane —-zfekl TyndajlaAEfekt Tyndalla został potem wkrótce wyjaśniony teoretycznie przez Rayleigha (1871).

Po wynalezieniu w 1903 r. ultramikroskopu, rozpoczęto obserwację ruchu cząstek koloidalnych (jako punktów świetlnych na czarnym tle), a zwłaszcza szybkości ich przesuwania się — ruchy Browna. Pojawiło się pytanie, czy istniejąca już w tym czasie kinetyczna teoria gazów Boltzmanna przewidująca