439 (10)

m

Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir5W#u 2005 ISBN *?01-144? 1-9. Oby WN PWN 2005

Polimer wiążąc łączy ze sobą ziarna kruszywa i cementu cienką blonką, cechującą się właściwościami adhezyjnymi. Adhezyjne działanie błonki polepsza przyczepność stwardniałego zaczynu cementowego do kruszywa, jak i poszczególnych ziaren cementu między sobą i tym samym modyfikuje właściwości betonu. Polepszają się przez to takie cechy, jak szczelność, odksztalcalność plastyczna, wodoszczelność, mrozoodporność, ciąg-liwość, udarność. Jako polimery stosuje się emulsję polioctanu winylu, lateksy butadie-no-styrenowe i inne żywice syntetyczne.

A

C

A - dojrzewające w temperaturze 1°C (pow. 3000 x),

B jak A. lecz dojrzewające w temperaturze 20°C (pow. 10 000x ).

C - jak B, lecz po oddziaływaniu kwasem (pow. 1700x)

Charakterystyczną cechą stosowanych tu polimerów jest to, że stanowią one emulsje w wodzie, w przeciwnym wypadku nie udałoby się wykonać takich betonów. Niektóre z nich działają plastyfikująco i pozwalają na obniżenie ilości wody zarobowej. \V' wyniku dodania polimeru, wytrzymałość betonu na rozciąganie i zginanie wzrasta od 50 do 200%, a na ściskanie od 20 do 50%; ponadto mają one charakter łepkosprężysty i są znacznie bardziej odkształcalne bez utraty wytrzymałości na ściskanie.

Niestety, ale są wrażliwe na podwyższoną temperaturę i przy ok. 60°C wytrzymałość na ściskanie spada o 40%. Muszą być zatem chronione przed nagrzewaniem, a nawet przed promieniami słonecznymi. Wymagają one ponadto, odpowiedniej do typu polimeru temperatury dojrzewania (najkorzystniejsza ok. 15°C) - rys. 20.16A i B.

Betony polimerowo-cementow^re nadają się szczególnie do konstrukcji, od których wymaga się ulepszonej wodoszczelności i mrozoodporności oraz zwiększonej odporności na korozję. Najczęściej stosowane są jako warstwy ochronne i technologiczne betonowych zbiorników na ciecze i podłóg w obiektach przemysłowych.

433