Dokumentację techniczną opracowuje się obecnie w dwóch podstawowych fazach:
— założeń techniczno-ekonomicznych (ZTE);
— projektu technicznego (PT).
W przypadkach obiektów bardzo skomplikowanych technicznie, ZTE mogą być poprzedzone pracami przedprojektowymi — studialnymi, zwanymi również koncepcjami.
Dla obiektów technicznie prostych, podobnych do rozwiązań istniejących, lub w przypadkach modernizacji, dopuszczalne jest opracowanie jednostadiowego projektu technicznego (PTJ).
W zakresie dokumentacji stacji i linii zawartość opracowań wszystkich wymienionych faz podają wytyczne Energoprojektu lub Elektro projektu. Wzory Elektro-projektu, dostosowane do wymagań przemysłu, zostały przyjęte jako podstawa tego rozdziału.
Jeżeli dokumentację stacji i linii opracowuje się dla Energetyki musi być ona wykonana według Jednolitego Układu Obiektów Sieciowych i Zaplecza Zakładów Energetycznych JUOS [51.2].
Dokumentacja musi być zwięzła i przejrzysta. Dlatego w opisach technicznych należy podawać jedynie te wiadomości, których nie zawierają rysunki. Obliczenia trzeba prowadzić w tablicach, dołączając do opracowania ich wyniki. Rysunki muszą być wykonywane na znormalizowanych formatach przy użyciu symboli zgodnych z polskimi normami.
Projektując obiekty stacyjne i liniowe, należy stosować rozwiązania typowe i powtarzalne Energoprojektu oraz Elektroprojcktu obowiązujące w danym okresie. Wykazy tych opracowań publikują oba biura w wydawanych albumach lub informatorach.
ZTE są podstawowymi ustaleniami określającymi:
— cel i program przygotowywanej inwestycji;
— istotne dane i parametry charakteryzujące wymagania stawiane inwestycji (metody i cykl realizacji, rozwiązania techniczne);
— nieprzekraczalny koszt inwestycji.
Ustalenia te, na podstawie rozważonych wariantów i analizy techniczno-ekonomicznej, mają umożliwić podjęcie właściwej decyzji inwestycyjnej i zamówienie projektu technicznego [51.7], (51.8]. Są więc ostateczną dyrektywą do projektowania.
Podstawą opracowania ZTE jest zlecenie inwestora (lub w jego imieniu biura kierującego) wraz z założeniami obejmujący mi następ aj ąc; dane:
— tytuł przedsięwzięcia lub zadania inwestycyjnego, w ramach którego należy wykonać ZTE;
— planowe terminy realizacji;
— przewidywane lokalizacje;
— przewidywani wykonawcy robót elektrycznych i budowlano-montażowych;
— inwestycje towarzyszące;
— teren, własność, obecne użytkowanie, użytkownik;
— warunki geologiczne dotyczące fundamentowania, agresywności i poziomu wód gruntowych, rezystywności gruntu;
— kategorię szkód górniczych (gdy występują);
— strefę zabrudzeń i ową i strefę ochronną.
Oprócz tego niezbędne są:
— aktualne plany i mapy w skali 1:503 dla stacji (1:1033) z naniesionym istniejącym uzbrojeniem nadziemnym i podziemnym lub z klauzulą o jego braku — dla linii kablowych w skali 1:233 lub 1:250 ewentualnie 1:500, dla napowietrznych 1:10000 i 1:25 000;
— warunki techniczne przyłączenia wydane przez właściwy Zakład Energetyczny;
— zatwierdzone wytyczne programowe inwestycji — dla stacji i linii, których inwestorem jest Energetyka Zawodowa;
— ZTE gospodarki elektroenergetycznej zakładu — gdy inwestorem jest zakiad przemysłowy.
W przypadku obiektów przebudowanych czy modernizowanych inwestor powinien dostarczyć:
— dokumentację techniczną lub inwentaryzacyjną obiektu;
— opinię rzeczoznawcy o możliwości przebudowy;
— warunki techniczne przyłączenia do sieci zakładowej.
W przypadku trudności w zgromadzeniu potrzebnego materiafu, inwestor może odpłatnie zlecić jego opracowanie przez biuro projektów.
ZTE stacji dzieli się na tomy. Z praktyki projektowania wynika, że jest ich pięć. Tom 1. Ogólny
Tom 2. Techniczno-technologiczny Tom 3. Tech niczno-i inżynieryjno budowlany Tom 4. Plan realizacyjny Tom 5. Kosztowy.
Tomy l-t-4 zawierają część opisowo-obliczeniową oraz rysunkową.
Część opisowo-obliczeniowa podaje dane wyjściowe do projektowania, opis przyjętych rozwiązań z ich uzasadnieniem teclmicroo-ekonomicznym (w przypadku