79 (161)

zosia: Bez przerwy.

kasia: 1 teraz tak samo czekasz na coś od swojego męża?

zosia: Czekam, ale nic mi z tego nie przychodzi...

kasia: Tak jak i od ojca.

zosia: Niewiele od życia dostaję... niewiele mam, tak jakoś wychodzi...

kasia: Smutno ci teraz? To jest ciągle ten smutek

dziewczynki, która wierzy i czeka... Potem już przestaje wderzyć, ale ciągle pragnie.

zosia: No i co, tak już przez całe życie? Ja już nie mogę...

kasia: Jeżeli ty się na to zgodzisz, to tak będzie.

zosia: Więc co mam zrobić?

kasia: Po kolei... To będzie proces. Najpierw'

potrzebne ci jest spotkanie z twoimi prawdziwymi uczuciami do ojca i z tą małą dziewczynką wewnątrz ciebie, która nie doczekała się spełnienia obietnic; a dopiero później — z dorosłą kobietą, która już może się nauczyć, że życie nie jest spełnianiem obietnic. Jako dorośli możemy poczuć się dużo bardziej twórcami naszego życia,

79 DZIEŃ DRUGI