gólne zastosowanie przy dopasowaniu oporności falowej linii do oporności wejściowej anteny. Służy do tego celu tzw. transformator rezonansowy, wykonany w postaci rozwartego lub zwartego na końcu odcinka linii

o długości około Włącza się go równolegle do oporności obciążenia (np. wejścia anteny symetrycznej), a następnie przez ustalenie odpowied-niej jego długości, mniejszej, równej lub większej od * , doprowadza się

czynnym, długość transformatora będzie równa — . W wyniku tej regulacji transformator wraz z opornością obciążenia stanowi obwód rezonansowy o oporności wejściowej czynnej. Następnie przesuwając zaciski dołączające linię zasilającą wzdłuż odcinka linii transformatora, osiąga się dopasowanie opornościowe. Zostaje zlokalizowany punkt, w którym oporność wejściowa transformatora liniowego jest równa oporności falowej linii zasilającej (rys. 11-14).

Gdy oporność obciążenia Z₀ jest większa od oporności falowej linii zasilającej, stosuje się transformator rezonansowy w postaci zwartego na końcu odcinka linii. Transformator rezonansowy otwarty na końcu stosuje się w przypadku, gdy oporność obciążenia Z₀ jest mniejsza od oporności falowej linii. W prawidłowo dołączonej linii zasilającej uzyskuje się wyłącznie falę bieżącą.

Rys. 11-15. Dopasowanie linii do oporności obciążenia za pomocą pętli biernej

Innym elementem dopasowującym jest tzw. pętla bierna, nadająca się szczególnie do dopasowania niewiele różniących się oporności (rys. 11-15).

Gdy w linii zasilającej obciążonej niedopasowaną opornością Z₀powstaje fala złożona (bieżąca i stojąca), to — jak wiadomo z poprzednich rozważań — oporność wejściowa linii nie będzie jednakowa w różnych odległościach od załączonej oporności Z₀. W punkcie, w którym składowa czynna oporności wejściowej linii równa jest oporności falowej linii, włączamy do linii pętlę otwartą lub zwartą o takiej długości, aby nastąpiło zrównoważenie składowej biernej oporności wejściowej. Wtedy w pozostałym odcinku linii zasilającej powstanie wyłącznie fala bieżąca. Odległość l załączenia pętli, która ze względu na ograniczenie strat powinna się znajdować możliwie blisko określamy z wykresu na

Rys. 11-16. Wykres do określenia punktu przyłączenia pętli biernej w zależności od kfB

0 02 0.4 0.6 os i0 12

rys. 11-16 przy znanym współczynniku fali bieżącej dla danej linii i obciążenia. Z wykresu tego określa się długość L pętli. Pętla zwarta wykazuje oporność o charakterze indukcyjnym, natomiast pętla otwarta —

vtę

nap

ze!

ecia

....._____ 7.

Punkt przyłączenia pętli

Rys. 11-17. Określenie punktu przyłączenia pętli biernej do linii zasilającej

oporność o charakterze pojemnościowym. Rodzaj składowej biernej oporności wejściowej linii zasilającej określa się z krzywej rozkładu napięcia w linii (rys. 11-17).