Bauhaus31

Tutąj stanowią one treść i zawartość wypełniane przez żywy organizm człowieka.

W malarstwie i rzeźbie forma i barwa są środkami, które tworzą związki z naturą organiczną przez przedstawianie form, w jakich się ona przejawia. Najdoskonalszą z nich jest człowiek, który z jednej strony jest organizmem z krwi i kości, z drugiej zaś nośnikiem liczby i „miarą wszystkich rzeczy” (złoty podział⁴).

Sztuki te - architektura, rzeźba, malarstwo - są nieruchome; są zatrzymanym ruchem. Ich istotą jest niezmienność nie przypadkowego, lecz stypizowanego stanu, trwała równowaga sił. To, co jest nąjwiększą zaletą tych sztuk, w epoce ruchu może się wydawać ich niedostatkiem.

Scena jako miejsce zdarzeń rozciągłych w czasie oferuje natomiast ruch form i barw; najpierw w ich podstawowej postaci jako formy ruchome barwne lub bezbarwne, linearne, płaskie albo bryłowate, a tym samym jako zmienna, porusząjąca się przestrzeń i podlegające zmianom dzieło architektoniczne. Taka kalejdoskopowa gra, nieskończenie zmienna, o uporządkowanych zasadach przebiegu, byłaby -teoretycznie - absolutną sceną wizualną. Uduchowiony człowiek zostałby wygnany z pola obserwacji tego mechanicznego organizmu. Jako „doskonały maszynista” stałby przy tablicy rozdzielczej, skąd kierowałby świętem dla oczu.

Jednakże człowiek szuka sensu. Niezależnie od tego, czy chodzi o problem faustowski, czyli stawianie sobie za cel stworzenie Homunkulusa⁵, czy też o potrzebę personifikacji człowieka, który wyobraża sobie bogów i idoli: człowiek zawsze szuka swojego odbicia jako podobieństwa albo czegoś nieporównywalnego. Szuka swojego wizerunku, nadczłowieka lub postaci fantastycznej.

Człowiek-organizm stoi w kubicznej, abstrakcyjnej przestrzeni sceny. Człowiek i przestrzeń podlegają różnym prawom. Czyje prawa powinny zatem obowiązywać?

Albo abstrakcyjna przestrzeń ze względu na naturalność człowieka dostosuje się do niego i sama przekształci się w naturę lub jej iluzję. Jest to przypadek sceny naturalistyczno--iluzjonistycznej.

Albo naturalny człowiek ze względu na abstrakcyjność przestrzeni dostosuje się do niej. Jest to przypadek sceny abstrakcyjnej.

Prawa przestrzeni kubicznej to niewidzialna sieć linii wyrażających stosunki planimetryczne i stereometryczne.

Tej matematyce odpowiada matematyka właściwa ciału ludzkiemu, tworząca równowagę przez ruchy, które zgodnie z jego istotą są uwarunkowane mechanicznie i racjo-