Bauhaus32

nalnie. Jest to geometria ćwiczeń cielesnych, rytmiki i gimnastyki. Są to efekty cielesne (łącznie ze stereotypem twarzy), które znajdują wyraz u prawdziwych ekwilibry-stów i podczas grupowych ćwiczeń na stadionie, choć w tym wypadku bez świadomości istniejących stosunków przestrzennych. (Ilustracja obok, u góry).

Natomiast zasada działania organizmu ludzkiego zależy od niewidzialnych funkcji jego organów wewnętrznych: uderzenia serca, obiegu krwi, oddychania, funkcjonowania mózgu i układu nerwowego. Zdecydowanie stanowią one centrum człowieka, którego ruchy i oddziaływanie stwarza wyimaginowaną przestrzeń. Kubiczno-abstrakcyjna przestrzeń jest więc jedynie horyzontalno-wertykalnym układem tych fluidów. (Ilustracja obok, na dole). Te ruchy mają charakter organiczny i uczuciowy. Są to afekty psychiczne (łącznie z mimiką twarzy), które znajdują wyraz u wielkich aktorów i w scenach zbiorowych wielkich tragedii.

Wszystkim tym prawom w sposób niedostrzegalny podporządkowany jest tancerz. Podlega on zarówno prawom ciała, jak i prawom przestrzeni; podlega zarówno wyczuciu samego siebie, jak i wyczuciu przestrzeni. Stwarzając wszystko z siebie samego - niezależnie od tego, czy wyraża się poprzez swobodny abstrakcyjny ruch czy przez niosącą znaczenia pantomimę; czy występuje na prostym podeście scenicznym, czy w specjalnie dla niego zbudowanym otoczeniu; czy będzie mówił, czy też śpiewał; czy będzie nagi, czy też przebrany - panuje nad całym zdarzeniem teatralnym, które tutaj zostanie naszkicowane tylko w części dotyczącej mechanicznego przekształcania sylwetki ludzkiej i jej abstrakcji.