CCF20091204022

57. Wymień postacie dusznicy bolesnej.

Najczęstszą postacią jest dusznica wysiłkowa, przejawiająca się bólami wieńcowymi, niekiedy dusznością i zaburzeniami rytmu serca.

Wyróżnia się dwie postacie dusznicy bolesnej wysiłkowej, a mianowicie:

•    dusznicę bolesną wysiłkową stabilną, w której ból wieńcowy lub elektrokardiograficzne cechy niedokrwienia mięśnia sercowego nie pogarszają się co najmniej przez miesiąc;

•    dusznicę bolesną wysiłkową niestabilną, w której dotychczasowy ból wieńcowy staje się silniejszy, pojawia się częściej i to po mniejszym wysiłku niż uprzednio.

58. Jaką znasz jeszcze rzadszą postać dusznicy bolesnej?

Jest to tak zwana dusznica bolesna spontaniczna charakteryzująca się bólem występującym w spoczynku, zwłaszcza w nocy i zaraz po obudzeniu się, nie reagującym na pod-językowe zażycie nitrogliceryny. Bólowi towarzyszą zaburzenia rytmu serca i zmiany w elektrokardiogramie, cofające się po ustąpieniu bólu. Między okresami występowania bólu chorzy mogą wykonywać nawet znaczne wysiłki fizyczne, które nie wyzwalają bólu wieńcowego. Uważa się, że przyczyną tej postaci dusznicy bolesnej jest skurcz tętnic wieńcowych serca.

59. Jaki jest dalszy przebieg choroby niedokrwiennej serca?

Powolny postęp zmian miażdżycowych zwęża z wolna światło tętnic wieńcowych, pojawiają się objawy dusznicy bolesnej, lecz istnieją warunki do wytworzenia się krążenia obocznego. Natomiast nagłe zamknięcie światła tętnicy wieńcowej powoduje ostre niedokrwienie zaopatrywanej przez nią części mięśnia sercowego. Powstaje wówczas zawał serca, ponieważ krążenie oboczne nie może się tak szybko wytworzyć.

60. Jakie są zasady stosowania ćwiczeń leczniczych u chorych z objawami dusznicy bolesnej?

Chorzy na dusznicę bolesną wysiłkową stabilną muszą być usprawniani indywidualnie, podobnie jak chorzy na zawał serca w etapie poszpitalnym, czyli późnym.

Chorzy na dusznicę bolesną wysiłkową niestabilną wymagają leczenia szpitalnego i usprawniania według modelu A (patrz str. 35).

U chorych na dusznicę bolesną spontaniczną można stosować większe wysiłki fizyczne między napadami bólu. Konieczna jest ścisła indywidualizacja i częsta kontrola lekarska stanu pacjenta.