CCF20091204028

78. Jakie znasz następstwa dłuższego unieruchomienia chorego?

Następstwa dłuższego unieruchomienia to:

•    spadek kurczliwości mięśnia sercowego,

•    spadek objętości wyrzutowej i pojemności minutowej,

•    przyspieszenie akcji serca w spoczynku,

•    spadek ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza przy próbach pionizacji (hipotonia orto-statyczna),

•    zmniejszenie objętości krążącego osocza,

•    zmniejszenie przepływu krwi w kończynach dolnych (skłonność do zakrzepów),

•    zmniejszenie wentylacji płuc,

•    zmniejszenie masy i kurczliwości mięśni szkieletowych (zanik i osłabienie siły mięśni),

•    odwapnienie kości,

•    niepokój, lęk, stany depresyjne.

79. Dlaczego powstają zaburzenia ortostatyczne?

U chorych pozostających długo w łóżku występuje często omdlenie przy przejściu z leżenia do stania. Przyczyną tego są wymienione wyżej zaburzenia, a ponadto zawodzą odruchowe mechanizmy, które rozwinęły się u człowieka w związku z pionizacją ciała, zapobiegające gromadzeniu się krwi w najniższych częściach układu naczyniowego podczas utrzymywania postawy wyprostowanej. U zdrowego człowieka przy zmianie pozycji ciała z horyzontalnej na pionową następuje odruchowy skurcz obwodowych tętnic i tęt-niczek, przyspieszenie akcji serca i oddechów, co ułatwia napływ krwi do serca i zapobiega niedokrwieniu mózgu. Dlatego pionizację trzeba prowadzić ostrożnie i etapami.

80. Jakie znasz modele i kryteria kwalifikowania chorych na zawał serca do leczenia ruchem w etapie szpitalnym?

W latach 60. Zdzisław Askanas, Stanisław Rudnicki i współpracownicy opracowali i wdrożyli do praktyki klinicznej usprawnianie tych chorych według modeli A i B.

Według modelu A usprawniano chorych na niepełnościenny lub niepowikłany zawał serca w’ ciągu 7-14 dni. Według modelu B usprawniano chorych na pełnościenny, powikłany zawał serca w ciągu 21 dni i dłużej.

Z czasem zaproponowano dla każdego z tych modeli usprawniania odmiany, omówione dalej.

81. Jakie znasz proponowane obecnie odmiany dla modeli A i B?

Jerzy Kuch i Stanisław Rudnicki proponują następujące modele usprawniania i kwalifikowania chorych na zawał serca w leczeniu szpitalnym:

34