B (4)

W 100 ROCZNICĘ

■191970 W. I. LENINA

KWIETNIA br. przypada setna rocznica urodzin Włodzimierza Iljicza Lenina. Pamięć o wielkim wodzu rewolucji jest wiecznie żywa w sercach narodu radzieckiego. Toteż do Leninowskich Wzgórz płynie nie kończąca się rzeka ludzi. Zwiedzają dom Lenina, przekształcony w muzeum, oglądają ze wzruszeniem bezcenne pamiątki. Znajduje się tam również niezwykły samochód. Zamiast tylnych kół ma on gumowe gąsienice, a do przednich przymocowane okute żelazem narty. Są to autosanie, którymi niejednokrotnie posługiwał się zimą Włodzimierz Iljicz.

Lenin przyjechał do Górek (Wzgórz) po raz pierwszy we wrześniu 1918 roku, po ciężkim zranieniu. Miejsce, w którym Włodzimierz Iljicz miał leczyć się i wypoczywać, wybrano nieprzypadkowo: Gorki leżą niedaleko od Moskwy, było tam oświetlenie elektryczne, a nawet telefon, który umożliwiał Leninowi stałą łączność z Kremlem.

Dookoła domu rozpościera się przepiękny, stary park, niedaleko przepływa rzeka Pachra. Cisza, świeże i czyste powietrze zapewniały warunki konieczne do odpoczynku i pracy.

Włodzimierz Iljicz nie od razu przywykł do tak niezwykłego dla niego otoczenia, lecz stopniowo przepiękna przyroda tych okolic urzekła go i później odpoczywał tu bardzo często.

W. I. Lenin w Górkach również dużo i intensywnie pracował. Napisał tu szereg prac, przygotowywał się do zjazdów partii, kongresów Międzynarodówki Komunistycznej ł Zjazdów Rad.

Włodzimierz Iljicz jeździł do Górek samochodem. Zachował się jego własnoręczny opis podróży: „Drogą do Sierpuchowa około 20— 23 wiorst. Po przejechaniu mostu kolejowego, a następnie drugiego, nie kolejowego, należy skręcić z szosy w pierwszą przecznicę na lewo (także szosę, lecz niewielką, wąską) i dojechać do wsi Gorki (Gorki to dawna posiadłość Rein-bota). Wszystkiego około 40 wiorst od Moskwy”.

Szosa prowadząca do Górek była w owym czasie wybrukowana i podczas dobrej pogody jazda samochodem nie nastręczała trudności. Ale w okresie zimy drogi zamiejskie stawały się nie do przebycia opowiada kierowca Włodzimierza Iljicza, S. K. Gil. Należało wówczas brać ze sobą łopaty. Na drodze do Górek szczególnie trudno było przebyć wzniesienia w okolicy Niżnich i Wierćhnićh Kotłów. Podróżni często zatrzymywali się, wysiadali z samochodu i uzbrojeni w łopaty oczyszczali drogę. Lecz raz trzeba było zawrócić, nie udało się bowiem przejechać przez wielkie zaspy. Włodzimierz Iljicz powiedział wtedy, że wypady do Górek skończyły się, że trzeba będzie poczekać na nadejście wiosny.

Wówczas Gil opowiedział Leninowi o samochodzie, który robotnicy w Zakładach Putiłowskich przerobili na autosanie. Gumowe gąsienice wykonano w piotr ogrodzkiej fabryce „Krasnyj Treugolnik” (Czerwony trójkąt). Gil brał udział w próbach samochodu.

Wiadomość ta bardzo zainteresowała Włodzimierza Iljicza. Gil pojechał do fabryki i wkrótce doprowadził autosanie do Moskwy na Kreml. Lenin zechciał obejrzeć ten dziwny pojazd. W oznaczonym czasie podjechano nim pod budynek Rady Komisarzy Ludowych. Włodzimierz Iljicz z zainteresowaniem obserwował, jak łatwo samochód jechał po głębokim śniegu.

Szybkość autosani była co prawda względnie niewielka —    15 —

16 km/godz., lecz bez trudności można było przejechać przez duże zaspy. Pojazd spodobał się Leninowi i wkrótce wycieczki do Górek uległy wznowieniu, teraz już auto-saniami.

Lenin, głowa pierwszego w święcie państwa socjalistycznego, przywódca międzynarodowego ruchu komunistycznego i* robotniczego, potrafił połączyć ogromną, intensywną pracę z aktywnym odpoczynkiem. Uważał on, że najlepszą formą wytchnienia są wycieczki za miasto. „Dalej od gwaru miasta, dalej od Moskwy” — mówił nieraz, wybierając w kolejną sobotę miejsce niedzielnego odpoczynku.

Ze wszystkich pór roku najbardziej lubił zimę. Był wspaniałym myśliwym, nieobce mu były wszelkie subtelności sztuki myśliwskiej, lubił długie tropienie zwierzyny. Zimowe niedzielne pblowanie dawało mu zapas energii wystarczający na cały tydzień. Włodzimierz Iljicz chętnie jeździł do dalekich i nieznanych okolic. Bardzo często bywał w okolicach wsi Bogdanichy, oddalonej o kilka kilometrów od Górek, w rejonie osady robotniczej Bajatino (przy szosie riazańskiej) w pobliżu wsi Zawidowo i w wielu innych miejscach wokół Moskwy.

Zimowe niepogody, a nawet zadymki nie zniechęcały Włodzimierza Iljicza do wędrówek po zaśnieżonym lesie. Po kilku godzinach wstępował zazwyczaj do najbliższej chłopskiej chaty, gdzie przyrządzano zaimprowizowany obiad.

Korzystał wtedy z każdej możliwości dyskusji z chłopami, chętnie przemawiał do nich, dokładnie odpowiadał na pytania, uważnie przysłuchiwał się wygłaszanym opiniom. Często chłopom pomagał w załatwieniu różnych spraw.

Spotkania & prostymi ludźmi bardzo pomagał^ Leninowi w rozwiązywaniu ważnych, życiowych problemów partii i państwa radzieckiego.

Całe życie oddał bez reszty walce o szczęście ludu. Jego serce biło gorącą miłością do wszystkich pracujących i uciskanych. Wielki Lenin bezgranicznie wierzył w masy ludowe.

Ludzie radzieccy troskliwie zachowują wszystko, co ma związek z imieniem wielkiego wodza. Kilka lat temu wyremontowano autosanie, o których opowiadaliśmy. Stoją one teraz gotowe do jazdy w garażu domu w Górkach jako jedna z cennych pamiątek po Leninie.

Model autosani, związanych w pewien sposób z życiem wielkiego wodza, upiększy każflą kolekcję.