CCI00137

pacji była organizatorem ruchu oporu, a po wyzwoleniu Francji wchodziła w skład rządu do r. 1947. W okresie IV Republiki stanowiła najsilniejszą partię we Francji, zdobywając (poza wyborami 2 czerwca 1946 r.) największą liczbę głosów. Wyniki uzyskiwane przez FPK w wyborach przeprowadzanych w latach 1945-1956 (tab. 1) świadczą o tym, że partia cieszyła się stabilnym poparciem wyborców; między najwyższym wskaźnikiem poparcia (28,6%) a najniższym (25,4%) notujemy różnicę tylko 3,2 punktu. Poparcie wyborców, uzyskiwane wyniki w głosowaniu, liczba zdobytych mandatów dawały partii duży wpływ na kształtowanie ustroju IV Republiki na politykę gabinetów do roku 1947. Od roku 1947 partia znajdowała się w opozycji, w zupełnej izolacji politycznej, widocznej szczególnie wyraźnie w okresie zimnej wojny.

Tab. 1. Wyniki uzyskane przez FPK w wyborach przeprowadzonych w latach 1945-1956¹²

21 X 1945	2 VI 1946	10X1 1946	12 VI 1951	2 1 1956
5004121	5199000	5489000	5056000	5454589
26,1%	26,2%	28,6%	25,4%	25,4%

Francuska Partia Komunistyczna była jedyną poważną siłą występującą w 1958 przeciwko koncepcji powrotu de Gaulle’a do władzy. W okresie V Republiki FPK traci wpływy, uzyskując w wyborach parlamentarnych i prezydenckich w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych przeciętnie około 20% głosów, co przy obowiązującej ordynacji wyborczej nie zapewniało odpowiednich wpływów w parlamencie. Jeszcze gorzej sytuacja partii kształtuje się w larach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, gdy stopień poparcia wyborców spada poniżej 10%.

W wyborach prezydenckich kandydaci FPK występowali wielokrotnie: w r. 1969 J. Duclos uzyskał 4 808 285 głosów (21,27%), w r. 1981 G. Marchais zdobył 4 456 922 głosy (15, 34%) i w r. 1988 A. Lajoinie otrzymał 2 055 995 głosów (6,76%) a w 2002 r. przywódca FPK Robert Hue uzyskał niespełna 5% głosów. Wyniki uzyskane przez FPK w kolejnych wyborach parlamentarnych w okresie V Republiki przedstawia tab. 2.

FPK wyszła z izolacji politycznej, w jakiej znajdowała się przez wiele lat, iw r. 1972 zawarła sojusz z socjalistami i lewicowymi radykałami. Program lewicy zdobywał popularność, a generalny sukces odniósł w r. 1981 najpierw w maju wyborem przywódcy socjalistów F. Mitterranda na stanowisko Prezydenta Republiki (pierwszy socjalista na tym stanowisku w okresie V Republiki), a następnie w czerwcu zwycięstwem lewicy w wyborach parlamentarnych, m wyniku którego powstał rząd lewicy z udziałem socjalistów, komunistów

¹² Dane dotyczące wyborów pochodzą z wydawnictwa ,_yL’cinnee politiąue’ 1944-1945, s. 318, 1946, s. 578, 1956, s. 2, natomiast dane dotyczące wyborów przeprowadzanych w V Repu-r.ice zaczerpnięto z wydawnictw poświęconych kolejnym wyborom, np. Les elections legislatives de 4 et 11 III 1973, Paryż 1973, a także D. Maus, Les grands textes de la pratiąue institutionelle de la V Republiąue, Paryż 1988,s. 116 i n.

143