Bezpośrednio nad stropem pokładu zalegają warstwy piaszczystych łupków ilastych, o zdolności do uginania się bez utraty ciągłości. Prowadzić można eksploatację
Dla celów bardziej jednoznacznego określenia klasy skał stropowych poczyniono próby uzależnienia jej od własności wytrzymałościowych skał. W tym celu wprowadzono liczbę wskaźnikową L, która przedstawiona została zależnością:
L = 0.016 p Rc Gdzie:
Rc - wytrzymałość skał na jednoosiowe ściskanie zbadana w warunkach laboratoryjnych, p - średnia warstwowa podzielność skał, mm.
L < 18 Stropy bezpośrednie opadające natychmiast po odsłonięciu (dolna granica przedziału). Do utrzymania stropu konieczne jest przypinanie warstwy węgla. Możliwość odsłonięcia stropu do lm2. . rc.r r-
I . — I ,-rr <• ' :>Oi le^U-
18<L<35 Stropy bezpośrednie trudne do utrzymania, kruche, niebezpieczne. Łatwo zawalające się, z możliwością występowania obwałów, szczelin. Możliwość odsłonięcia stropu od 1 do 2 m2.
Klasa III
35<L<60 Do dolnej granicy przedziału należą stropy spękane, ze skłonnością do naturalnych obwałów. Wraz ze wzrostem liczby L stropy są mocniejsze i łatwiejsze do utrzymania. Możliwość odsłonięcia stropu do 5 m2. Skały te łatwo przechodzą w stan zawału. Można prowadzić eksploatację systemem ścianowym z zawałem stropu. Klasa IV
60<L<130 Stropy bezpośrednie w dolnej granicy dobre do utrzymania. Prowadzenie
W pobliżu górnej granicy przechodzenie w stan zawału jest utrudnione. Możliwość odsłonięcia stropu od 5 do 8 m2.
Klasa Va
130<L<250 Stropy bezpośrednie mogą przechodzić w stan zawału jedynie przy zastosowaniu środków jego wymuszenia.
Klasa Vb
L>250 Stropy bezpośrednie bardzo mocne, nie mogą przechodzić w stan zawału. Możliwość odsłonięcia stropu do 8 m2.
Systemy zabierkowe zostały opracowane dla potrzeb eksploatacji pokładów o dużej grubości. Poniżej przedstawiono najbardziej typowe systemy zabierkowe, stosowane powszechnie jeszcze po II wojnie światowej.
4