CCI2014112308

Mru, mru, mm, mm, mm,

Misiu jestem tu!

Andrzej Brzeski

• Albo z głoską „ń” i „n”

Jasne słoneczko, mroźny dzień,

A saneczki: deń, deń, deń.

Aż koniki po śniegu

zagubiły się w biegu.

Jasne słonko, mroźny dzień,

A saneczki: deń, deń, deń,

M. Konopnicka

Aby nasz aparat fonacyjny sprawnie pracował - należy:

-    unikać zbyt głośnego, długiego, wyczerpującego mówienia,

-    nagłego krzyku, powodującego silne zwarcie więzadeł głosowych. Często jest to połączone z napięciem mięśni całego ciała. W następstwie takiego zwarcia powstająna stmnach głosowych tzw. guzki śpiewacze, a nawet utrata głosu,

-    śpiewu przekraczającego naturalną skalę głosu danej osoby,

-    krtań reaguje też na zmiany temperatury, zapylenia, zbyt małą wilgotność powietrza a nawet zapachy.

Nieprzestrzeganie tych wymogów prowadzi do dysfunkcji i schorzeń (stanów zapalnych, zmian urazowych, nieżytów, guzków śpiewaczych itd.)

Należy pamiętać, że sprawność aparatu fonacyjnego warunkuje nierzadko pozycję społeczną, możliwość pełnego uczestnictwa w życiu zawodowym, społecznym i kulturalnym.

3.3. Ćwiczenia rytmizuiace (logorytmiczne)

U podstaw ćwiczeń logorytmicznych leży rytm i muzyka. Każda wypowiedź dziecka ma swoją melodię, rytm, akcent, pauzy, głośność (czyli tzw. linię prozodyczną) i przebiega w pewnej synchronizacji z oddechem i mchem mówiącego.

Takie łączenie elementów mchu z melodią, śpiewem i mu/ykii mu ovu| udział zarówno w rozwoju ogólnej motoryki ciała, jak i małej motoryki niezbędnej przy artykulacji mowy.

Zabawy i ćwiczenia logorytmiczne podnoszą sprawność oddechową, łagodzą napięcia mięśniowe, rozluźniają narządy artykulacyjne-zwiększając jednocześnie ich precyzję.

Logorytmika posługuje się elementami ćwiczeń gimnastycznych, ale ma nieco inny cel; nie dąży do tężyzny i sprawności fizycznej ale, opierając się

0    ćwiczenia muzyczno-ruchowe, stara się nadać im rytm w powiązaniu z estetyką mchu.

Są to zajęcia zmuszające do koncentracji uwagi, szybkiego myślenia, szybkich decyzji, koordynacji mchu w odniesieniu do wypowiadanego tekstu czy podłoża muzycznego. Ćwiczenia logorytmiczne wymagają przestrzegania pewnych reguł, porządku mchowego i muzycznego. Zmuszają

1    uczą współdziałania w zespole, ale też indywidualnej odpowiedzialności. Każde wyłamanie z rytmu, melodii czy mchu jest natychmiast widoczne.

Takie zabawy i ćwiczenia na poziomie szkolnym najkorzystniej prowadzić z większą gmpą (klasą). Przemawiają za tym pewne argumenty:

-    w trakcie zajęć gmpowych łatwiej wyłowić dzieci o słabszej kondycji i koordynacji mchowej,

-    dzieciom o słabszej koordynacji mchowej łatwiej ćwiczyć w gmpie (podobnie jak śpiewać) a tym samym szybciej i łatwiej wyrównać ewentualne braki.

Naprzeciw ćwiczeniom logorytmicznym wychodzą pewne cechy rozwojowe dzieci szkolnych:

-jest to czas wzmożonej aktywności mchowej,

-    potrzeba przynależności gmpowej,

-    chęć współzawodniczenia.

Początki nauki szkolnej to budowanie pomostu między przedszkolem a szkołą. Między tymi zajęciami zachodzą istotne różnice:

-    w zajęciach szkolnych jest coraz mniej rozwiniętych sytuacji zabawowych z ukrytymi prawidłami. W to miejsce wchodzą konkretne sytuacje zadaniowe z jasnymi, konkretnymi regułami,

-    coraz szerzej wykorzystuje się zajęcia zespołowe z elementami rywalizacji,

-    wprowadza się zabawy konstmkcyjne.

19