DSC00232

11

Śle

d*

tyf

we

cd

1.

dv

dt

je

2.

i

w

sl

n

j<

f

1

Wykonanie: Do probówki odmierzyć 5 ml odczynnika antronowego i nrzv~ mu w zlewce z zimną wodą ostrożnie dodawać, mieszając pałeczką badanego roztworu. Całość umieścić we wrzącej łaini wodnej na 10 nfc ■ i wyjęciu oziębić pod bieżącą wodą. Oznaczyć wartość absorbancji przy A.jJP® wobec próby kontrolnej. Wynik odczytać z wykreślonej krzywej kalibracji*'¹'' której sporządzenia należy wykonać analogiczne oznaczenie dla roztworów Jjp? zawierających 20, 40, 60, 80 i 100 pg substancji w 1 ml.

Ćwiczenie 7.18ś Oznaczanie fruktozy rezorcynową metodą Roe’go (J.H. Rot i ^ 1949: J. Biol. Chem., 178:839-844)

Zasada: Fruktoza i jej estry ogrzewane z kwasem solnym ulegają odwodniań przechodząc w hydroksymetylofurfural, który z rezorcyną tworzy różowoczentot; kompleks o maksimum absorpcji przy 1 = 520 nm. Ketopentozy dostarczą bar*. I nego połączenia o maksimum absorpcji przy | = 620 nm.

Odczynniki:

1)    Odczynnik rczorcynowy. W 100 ml CH3COOH lodowatego rozpuście 0,1 g rezorcyny i 0^5g tiomocznika. Odczynnik trwały.

2)    Roztwór HCI. Do 5 objętości stężonego roztworu HC1 dodać 1 objętość wody.

3)    Podstawowy roztwór wzorcowy fruktozy. 80 mg fruktozy rozpuścić w 100 ml nasjroiitp roztworu kwasu benzoesowego. Do sporządzenia krzywej rozcieńczyć 10-krotnie (1 mUSHg fruktozy).

Wykonanie: Do 2 ml roztworu badanego dodać 1 ml odczynnika rezorcynowtjo i 7 ml roztworu HCI. Zmieszać i wstawić do wody o temp. 80°C na 10 min. Po wyjęciu oziębić w wodzie i odczytać wartość absorbancji przy | = 520 nm wobec próby kontrolnej. Wynik odczytać z krzywej kalibracyjnej, do której wykreślana oznaczono wartości absorbancji dla 0,5; 1,0; 1,5 i 2 ml rozcieńczonego roztworu wzorcowego fruktozy po uzupełnieniu wodą do 2 ml i wywołaniu zabarwiana w sposób analogiczny jak w próbie badanej.

Inne metody oznaczania cukrów patrz ćw. 12.37-12.39.

7.2. DWUCUKRY

Dwucukry (disacharydy) składają się z dwóch cząsteczek cukrów prostych polączó- I nych ze sobą wiązaniem glikozydowym. Grupa wodorotlenowa przy anoraeryczny® I atomie węgla monosacharydu wyróżnia się dużą reaktywnością i łatwo reaguj' I z alkoholami, tworząc acetale (rys. 7.2), nazywane glikozydami. Wiązanie glikozyd I we nie odznacza się dużą trwałością szczególnie w obecności jonów wodorowy^ i W środowisku zasadowym jest ono trwałe. Hydrolizę wiązania glikozydowego j można bardzo łatwo przeprowadzić enzymatycznie. Enzymy katalizujące tę rei I odznaczają się dużą specyficznością działania, zależną nie tylko od rodzaju skład- I mkow, ale również i od typu wiązania glikozydowego (a- lub 0-glikozydazy). |