DSC00336 (10)

Podsumowanie.

•    Bezbarwny gaz. bez zapachu, dobrze tolerowany podczas indukcji znieczulenia

•    Małe współczynniki rozdziału krew/gaz oraz olej/woda umożliwiają zarówno szybką indukcję, jak i szybkie wybudzenic.

•    Sepresyjny wpływ ksenonu na czynność ośrodkowego układu nerwowego jest łatwo odwracalny. Kscnon nie wykazuje właściwości pobudzających.

•    Stanowi nieświadomości towarzyszy analgezja i zwiotczenie mięśni szkieletowych.

•    Minimalne stężenie anestetyczne ksenonu wynosi 60—70%, co umożliwia podawanie w mieszaninie oddechowej bezpiecznego stężenia tlenu.

•    Nie wywołuje depresji oddechowej, aż do momentu wystąpienia bezdechu.

•    Nie wywołuje zaburzeń w układzie krążenia.

•    Nie jest metabolizowany i jest całkowicie eliminowany z organizmu przez płuca.

•    Nie jest toksyczny, jest stabilny, nie jest palny.

•    W małych stężeniach nie wywiera odległych następstw, nawet przy długotrwałej ekspozycji.

•    Stabilny podczas przechowywania, nie wchodzi w interakcje z wapnem pochłaniającym CO2, lecz z układu okrężnego należy wyeliminować elementy gumowe, gdyż ksenon z łatwością przenika przez gumę i w ten sposób ucieka z układu oddechowego.

Piśmiennictwo

t. Calvcy TN., Williams N.E.: Inhalational Anaesthetic Agents. W: Principles and practice of phar-macology for anaesthethics. Blackwell Science, Oxford 2001.

2.    ICobin D.D.: Mechanismsof action. W: Miller’s Anaesthcsia (Miller R.D. — red.). Hlsevier 2005.

3.    Morgan G., Mikhail M.S., Murray MJ.: Inhalation Anaesthctics. W: Clinical Anaesthesiology. McGraw-Hill Companies Inc., 2005.

4.    Ebert T.J., Schmid A.G.: Inhalation Anaesthesia. W: Clinical Anaesthesia (Barash P.G., Cullen B.E, Stoelting R.K. — red.). Lippincott Wiliams & Wilkins Publishers 2001.

5.    Campagna J.A., Kilier K.W., Phil D., Forman S.A.: Mechanisms and actions of inhaled anacsthe-tics. N. Engl. J. Med., 2003. 348 (21); 2110-2124.

6.    Eger II E.I., Eisenkraft J.B., Weiskopf R.B.: The Pharmacology of Inhaled Anaesthetics (Eger II E-I. - red.), 2002.

Anestetyki dożylne

Anestetyki dożylne są to środki, które podane dożylnie wywołują utratę świadomości w ciągu 10—20 s (prawidłowy czas krążenia ramię-mózg).

ą

Barbiturany

pochodnymi kwasu barbiturowego. Kwas barbiturowy jest związ-jczynnym i dopiero podstawienie grup organicznych na miejsce jonów wo-k‘^e“' rych (w pozycji C5) sprawia, że nabywa właściwości nasenne (oksybarbitura-‘*°^r07astosowanie podobnego zabiegu wobec kwasu tiobarbiturowego prowadzi ny)‘ f^stania tiobarbituranów.

^Barbiturany siarkowe źle rozpuszczają się w wodzie, lecz dobrze w tłuszczach, psywnie są wiązane przez białka (60-90%). Barbiturany tlenowe są 20-krotnie

(nt^etl.* :•    ■I.----o rA7nitC7r7!łlnp w łiiiC7/*73pli i u/ mnipicTum ełrtnniit co u/iooonA

słabiej

biturany są „icczynny

P'

iizez

siarkowe rozpuszczalne w tłuszczach i w mniejszym stopniu są wiązane iałka (30-50%). Wszystkie barbiturany są metabolizowane wyłącznie pizez

mz

r u,., wątrobowe. Barbiturany siarkowe lepiej rozpuszczają się w tłuszczach niż ^C alogi tlenowe i dlatego łatwiej pokonują barierę krew-mózg.

⁸¹¹ gp₀sób działania. Dotychczas przypuszczano, że barbiturany upośledzają ak-,_ność synaptyczną tworu siatkowatego. Obecnie uważa się, że barbiturany wpły

ną prz^⁶ wszystkim na zależne od GABA kanały chlorkowe w mózgu.

" po połączeniu się agonisty z receptorem benzodiazepinowym intensywny na-lyw jonów CI^- powoduje silne hamowanie neuronu. Barbiturany działają przez wydłużenie czasu trwania otwarcia kanału chlorkowego. Powoduje to podjednost-J B receptora GABA_a (benzodiazepiny zwiększają częstotliwość otwierania kanału i mają większe powinowactwo do podjednostek a i y).

Wydaje się, że barbiturany wywierają niewielki wpływ na kanał glicynowy, który zawiaduje nauronałnym hamowaniem. Jednak podobnie jak inne anestetyki mogą wpływać na kanały jonowe. Działanie hamujące receptory może odnosić się do pobudzających neuroprzekaźników, takich jak: glutamina, acetylocholina, 5-HT3. Wskazano również, że barbiturany mają też wpływ na kanały Na⁺ i wiele podty-pów kanałów K⁺. Można przypuszczać, że działanie hipnotyczne wywierane przez barbiturany może zależeć od zintegrowanej odpowiedzi różnych kanałów jonowych zlokalizowanych w różnych obszarach ośrodkowego układu nerwowego.

Tiopental

Właściwości fizykochemiczne. Tiopental (kwas5-etylo-5-(l-metylobutylo)-2-tiobar-bituranowy) jest siarkowym analogiem pentobarbitalu. Sól sodowa jest jasnożółtym proszkiem o gorzkim smaku. Dobrze rozpuszcza się w wodzie. Do znieczulenia zazwyczaj stosowany jest roztwór 2,5%, który jest racemiczną mieszaniną dwóch ste-reoizomerów. pH roztworu wynosi 10,5. Preparat stosowany w klinice zawiera 6 części węglanu sodu i 100 części barbituranu. Węglan sodu wytwarza wolne jony hydroksylowe i jest dodawany w celu zapobiegania precypitacji nierozpuszczalnych wolnych kwasów (Rj-S-H) przez atmosferyczny CO2. Roztwory tiopentalu sodu pozostają stabilne w temperaturze pokojowej przez 2 tygodnie (i jeszcze dłużej w temp. 4°C), lecz powinny być natychmiast zniszczone, gdy stają się mętne. Zazwyczaj są stosowane przez 48 h po przygotowaniu. Z powodu silnego odczynu alkalicznego mają właściwości bakteriostatyczne, lecz z tego samego powodu wykazują również niezgodność z wieloma lekami. Tiopentalu nie należy mieszać z oksydantami, kwaśnymi roztworami, lekami podawanymi w postaci siarczanów, chlorków soli kwasu solnego.

143