DSC00396 (11)

NAMOWA DO POKOJU

(fragment)

Okrutny czas wojenny grody w zgliszcza zmienia, Łamie prawa człowiecze, 'boże zarządzenia,

Ogniem niszczy ołtarze, bezcześci świątynie,

Prawość wonczas nie kwitnie i sprawiedliwość ginie; Z domów dobra wszelakie bywają grabione,

Starcy są zabijani, niewiasty hańbione,

Rabuje się dobytek oracza chudziny,

A cnót stają się wzorem najwstrętniejsze czyny.

Czy zatem nie wolicie, wielkoduszni woje,

Miast budzić jeno grozę przez występki swoje,

Broń porzuciwszy, w domach wieść żywot, a żony Czyste i piękne tulić mocnymi ramiony;

Patrzeć, jak niemowlątko igra z piersią matki,

Jak was za szyję starsze obejmują dziatki Lub kędzierzawią brodę albo włosy skubią,

Mówią «tató», a psotki nade wszystko lubią?

Czy milej wam na twardej ziemi spać w obozie, Latem na skwarze, zimą na śniegu i mrozie?

Czy wolicie umierać od rodzin z daleka,

Gdzie psi żołądek na was miast grobowca czeka?

Przeto, zacni żołnierze i rycerze godni,

Chciejcie w sercu i w mowie przekląć oręż zbrodni;

118

Zawieście wasze hełmy wysoko oa ścianie 1 niech odtąd pająkom służą za mieszkanie,

Wkoło siecią osnute; niech wasze puklerze Na składy swych słodyczy pszczeli ród obierze;

Niech każdy nie zwlekając miecz przekować śpieszy I grot włóczni, boć trzeba oraczom lemieszy;

Zakrzywiwszy na sierpy hartowne bułaty,

A zaś kordy na kosy — nie żałujcie straty;

Sprawcie, by o imieniu Marsa zapomniano,

Lecz pięknie mogło w święcie brzmieć Pokoju miano.

Pokój najpierwej światu dał ład doskonały,

Czworo żywiołów z niebem połączył, by trwały W bratniej przyjaźni; chaos, który waśnią żywię,

Pokój wiecznym wygnaniem skarał sprawiedliwie I wszem nakazał zgodę; on założył miasta;

Pokój' pola zapłodnił, że plon z nich urasta,

Pokój sprawił, że w ciężkim jarzmie chodzą woły I że stada na łąki pasterz gna wesoły,

Pokój dał, by winorośl sadziły chłopięta!,

I A jagoda dojrzała w czas bywała ścięta;

On ozdobił Bachusa soczystymi grony I dał Cererze wieniec kłosów miast korony;

Przezeń cudnej Pomony pierś bogata bywa W owoc, który rozdaje Jesień szczodrobliwa;

On to sprawił, że nasi praojcowie prości Zbywszy dumy poznali cnotę łagodności;

Nauczył lud, <co niegdyś po lasach wędrował,

Aby osiadł i wielkie grody pobudował.

Więc słuchaj mnie, Pokoju! Słuchaj, synu nieba;

Nie próżno ciebie wzywam, ale oto trzeba,

Byś wstrzymał gniewnych królów; przyjdź ] dla potwierdzenia

119