DSC01088 (4)

280 INSTYTUCJI-1 PROOiSY OECYZYlNfi

Praktycznie biorąc, główny ciężar podejmowaniu decyzji wspólnotowych ciąży na ambasadorach akredytowanych przez państwa przy Unii Europejskiej oraz na członkach grup roboczych^{1 2 3}. Prowadzą oni rokowanin na dwu płaszczyznach: pomiędzy sobą oraz, każdy z nich. ze swoją centralą rządową. Rozstrzygnięcia, które fnktycznie przyjmują, stają się prawem wspólnotowym, funkcjonującym bezpośrednio wewnątrz wszystkich państw członkowskich i mającym wyższość w stosunku do ustaw krajowych, co między innymi oznacza, żc parlamenty krajowe nic mogą takich przepisów uchylać. Trafna nominacja właśnie tych ambasadorów ma ogromne znacznie polityczne, ich kwalifikacje bowiem oraz. zdolności zawodowe w wielkim zakresie kształtują możliwości obrony interesów narodowych państw członkowskich. Obecnie wyraźnie rysuje się tendencja do mianowania na te stanowiska ekspertów europejskich, zamiast zawodowych dyplomatów*. Świadczy to

0    uwewnętrznianiu polityki europejskiej, która wcześniej była raczej polityką zagraniczną.

Na mocy specjalnego protokółu dodatkowego państwa członkowskie ustaliły, iż siedzibą Rady jest Bruksela, ale w kwietniu, czerwcu oraz. październiku zbiera się ona w Luksemburgu. W wyjątkowych sytuacjach Rada może zebrać się także winnym miejscu”. Pracę tej instytucji w 2001 r. wspierało 2505 funkcjonariusz) zatrudnionych na stale oraz 38 zatrudnionych czasowo⁶'.

9.23. Kompetencje

Klasyfikacja kompetencji Rady nie została w literaturze przedmiotu powszechnie przyjęta. Analizowane są jej kompetencje: reprezentacyjne, konstytucyjne, proaktywne. prawotwórcze, wykonawcze, kontrolne, budżetowe, kreacyjne, koordynacyjne, wewnątrzorganizacyjne. regulacyjne, decyzyjne, konsultacyjne, a także dotyczące rewizji Traktatu, ustalania polityki wspólnotowej czy międzynarodowe⁴. Już choćby z tego przeglądu wynika jak bardzo rozlegle uprawnienia państwa przyznały w Traktacie tej instytucji wspólnotowej.

Upraszczając nieco problem. przyjmujemy, te wśród kompetencji Rady wyłonić należy cztery podstawowe typy uprawnień: 0) prawodawca. (2) wykonawcze. (3) kontrolne oraz (4) kreacyjne.

Po pierwsze, kompetencje prawodawcze. Rady *ą najważniejsze. Jest ona bowiem przede wszystkim instytucją prawodawcza, a więc w praktyce pełni funkcje, które w państwach realizowane są przez parlamenty. Natomiast Rada składa się z ministrów rządów krajowych, i-unkcje te mają znaczenie zupełnie podstawowe. Szacuje sic, iż około 80% regulacji dotyczących prawa gospodarczego znajduje się obecnie w kompetencji instytucji wspólnotowych, a większość jest inspirowanych przez prawo wspólnotowe. Te kompetencje prawodawcze najczęściej wykonuje Rada. Obejmują one uprawnienia w dziedzinie (I) prawa pierwotnego. (2) zewnętrznego prawa pochodnego oraz <3) wewnętrznego prawa pochodnego.

W obszarze prawa pierwotnego Rada posiada kompetencje bardzo charakterystyczne. Może ona: zmieniać, uzupełniać oraz interpretować traktat* zatozycicl-skitf. Na podstawie upoważnień, zawartyetn* Traktacie. Rada n*>że dokonywać zmian w samej jego treści. Dotyczą one spraw bardzo istotnych. Rada mafcMMdbĆ nowe kompetencje Europejskiemu Instytutowi Walutowemu⁶* i tym samym Europejskiemu Bankowi Centralnemu, który powstał po likwidacji Instytutu, nnkmć liczbę członków Komisji⁶⁷, a także zwiększać liczbę sędfatióą^-ęlH^^^H liczbę jego rzeczników generalnych . Ponadto. Rada mote unip^iiajijyy prapifiy nuktatciwe. Dotyczy to przede

mkter/c technicznym: dołączania załączników czy dokonyws^ti4lfl|fl^^^^|

lach dodatkowych. Rada posiada również upoważnienie do dokda|MMHHHj

tycznej interpretacji postanowień traktatowych, jeżeli

cele, natomiast nie przewiduje uprawnień do ich rcdizztji

sposób uzupełniania postanowień prawa pierwotnego był

sób bardzo intensywny.

W zakresie zewnętrznego prawa pochodnego uprawnieoilJMĆflHHH^H nic zupełnie podstawowe. Zawiera ona umowy międzynarodowe umowy stuwa-munautairc generał. Paris 1997 (Ciiu|uiemc ddllioli rewir cl ml« 4 jour). > JS I MW; K. LeoKib. P- Van Nuffcl. Podstawy prawa europejskiego. Warszaw a 1998. 1.164 i nosi.; P. Grólg, 0. L)c Burca. EC Law. Test, Cases. and Materials. O*ford 1995, t. 51-52; C. Mik. Eanprjiilt pruwo uu/wtoru-H*i Zagadnienia teorii i praktyki, l. I. Warszawa 2000, s. 1771 mul.

" Zob. szerzej K. Lenaerts. P. Van Nuffcl. Podstawy prawa emropejUiego. Warszawa 1998. t-164 i nasi.

“Alt. 117 §7.

*' Art. 213 § 1.

“Art. 221 ust. 4 ** An. 222 ust. 3.

’°Zob. att. 308.

⁷¹ Art. 300.

1

N. Nugcnt szacuje, iż ministrowie podejmują tylko IO-IS* decyzji. » ramach COREPER-e zapada okoto 15-20* decyzji, natomiast 70* decyzji jest podejmowanych przez grupy robocie N. Nugcnt. The Govemmenl and Polllics of tlie Eueopean Union, Houndmills-Londoh 1999 jt-ounh Edilion). s. 157. Natomiast, zdaniem M. Khinarda.:« 90* decyzji Rady zapada u grupach roboczych, zob. M. Rhinard, Gweming In Committees: An Analysis of the liemocratic Ijrgitimoey of ikr Europeon Union Committce System. Paper Prcscnled to the XVIII World Coitgress ot IPSA. Quchce City. August 1-5.2000. s. 19.

2

^w Zob. an. 1 Rutcs of procedura of the Council, Council Dccision of 6 IJeccmber 1993, |w:l tłtytf-RenshtW. Watlacc. Appenda III, s 303.

3

Europcon Commiuion. General report on tlie actieities of the Eurttpean Union 2000. Brus-sck-Luxcmbourg 2001. s. 394.

4

ro, fi Zob. j*. Hayes-Renshaw. It. Wallucc, The Council of Ministm, llnundmills-l.ondon 1997.

». 4 i nasi.: D. Simon, Lc systłme jundique communauiaire, Paris 1997, $, 128 i nasi.; Z. Dolina-•Klepacki. Wspólnoty Europejskie. Analiza oraz wybrane dokumenty. Białystok 1993. v 48 i tost;

1    -C. Gaulnnt, Orolt europem, Paris 1997 (8c ćdition;. s. 107-108; J. GalMcr. G, Mik, Podamy europejskiego prawa wspólnotowego (zarys wykładu}. Toruń 1996. s. 104-107: G. ISiuie, Dnótetun-