DSC01140

Jacąues Derrida

I ożnia (diffśrance)

pomyśleć jedynie wyc o ząco    ^ecn°f ^C1>v - ' ^or5j & w obrębie horyzontu obecności, a tym, co mówi Hei-

odiracza i przez wzg ą    ^I'^a ® ecnos , ^rS ft. |g_er w Sein und Zeit o czasowaniu jako transcenden-

bu je się odzys . gez ą asyczną semio || i_ny_m horyzoncie kwestii bycia domagającym się uwol-podstawierne znaku w miejsce samej rzeczy jest zarazę .    . ,    ;    .    . .    , ,.    . ,    .    ;. ,

,    .    ,    ,    ..    •    ,    .■-& ema go od tradycyjnej i metafizycznej dominacji obec-

Wtórne i doraźne: wtórne wobec pierwotnej, z fc .. .    , . . f . . , . . , . z_ ' ,    .

....    , .    . ...    .    .    . .    , . . I pa i teraźniejszości, istmejc scisły, choć me wyczerpu-

gubionej obecności, od której znak jest pochodny; d ?    .    . ,    ’    .    * .    ^{J r}

,    ...    .    , n cy i niekonieczny bezwarunkowo związek,

raźne w obliczu owej ostatecznej, brakującej obecnos k,    ,    .,    ,    . , .

I . ,,    .    ,    , .    a PUe pozostańmy zrazu przy problematyce semiologicz-

ktorej znak pośredmczy.    i| f. ,    .    ;    . ,;    .    :    . . ,    ,

Gdyby podać w wątpliwość ów charakter doraźni i .^a ^ f° ^CZf * ^W. ^    f?°?    -    ^S1^ ^ W* ^e

,,    ,    ,    y TH fenia jako zwłoka i rózma jako rozsunięcie. Większość

i wtomego substytutu, można byłoby zapewne dostra t, ,    . , .    , . ,    ,

coś na kształt źródłowej różni (diffirance), ale nie mól fe? ^nuologicznych i językomawczych, które prze-.......    ,    i $ gazą dzisiaj mysiemu juz to dzięki swym wynikom,

byłoby juz jej nawet nazwać źródłową czy końcową, alp L.* . .    , .    . .    r    .

.    ,, .    ,    jfi (? to jako uznany wszędzie, regulatywny wzorzec, odwo-

wiem wartości związane ze źródłem, z archia. z tęa p ,    . ,    . ,    .    .    . - _    ’

, .    ., ,    ,    ,    .    ,_Ł A . .jj| le się, słusznie lub niesłusznie, do de Saussure a iako

z eschaton ltd. zawsze denotowały obecność: ousia, pan -    ..    - .    . ,    _    ^J

. ... „ .    ,.    , . . j ,__, . ii Lwspólnego wszystkim nauczyciela. Otóż de Saussure

vma ltd. Zakwestionowanie wtórności i dorazności znaH    .    ,    ..    , .    , .,    ,    /

.....    , ,,,    .„    st przede wszystkim tym, kto umieścił arbitralny ;

przeciwstawienie im „źródłowej różni (aifferanceitm K ,    ..    ,    , _x    -

ciągnęłoby za sobą następujące konsekwencje:

1. Nie można byłoby już łączyć diffśrance z pojęci

*    .    .    .    la lays ty nk t y wny charakter znaku u podstaw se-

gromiiqlrAngniMiTQ<n/jn«    « K j    *    ^r.*. ₍

tfologii ogólnej, w szczególności zaś językoznawstwa.^

, .    x _x —. , . v    P motywy — arbitralność i dystynktywność są we^

„znaku , który zawsze miał przedstawiać jakąś obecnoi .    . *    . .    . ,    .    .    *    , ,7 .

.    ,    7 ■ . I . .    , v A m M pg niego, jak wiadomo, nierozłączne. Arbitralność mo-

l ukonstytuował się w ramach systemu (myslowegOTlu Ł. ,    .    .    . . .    , . ,.._y Tal.

.    ,    *    ,    , ,    .    . ° M Bistmeć tylko dlatego, ze system znaków konstytuują

językowego) ukształtowanego na podstawie obecrfM &?. .    .    , .. ,    ^

»» milce, me zaś składmki pozytywne. Elementy znacze-i w dążeniu do niej.    Hi fj- , , .    .    .. V .    , ■ T -

_ TT    ,    , . , , jM pwe funkcjonują me mocą sił skupionych w rdzenUćh.

2. Kwestionuje się przez to powagę obecności lub zm p , , .. . .    .    .    . , ..,    .    , •,

^ ic dzięki siatce przeciwstawień, które je wyodrębniają kłego jej symetrycznego przeciwieństwa — nieobecnos k,    . ,    ,    .    . , ■ ^

, , ,    ,    _ ,    , . . ,    , 'odnoszą jedne, do drugich. „Dowolny i różnicujący^—

lub braku. Badanie objęłoby tym samym granicę,-kj    _{de Saussur0} _ _{są to właściwości ws}p_6Jzafeż-

nas zawsze zmuszała, która zmusza nas nadal — nasjpu n, ₁

dzi pewnego języka i pewnego systemu myśleni^-1 |_tóż | _{zasada r6żnic jako warunku} 2naczeni_a odnosi ujmowania sensu bycia w ogóle jako obecności lub ™ |_{dp ca}ości znaku czy)l zarazem}ao elementu obecności właśnie w kategoriach bytu lub byto«_cz£)nego | _znaczącego; _Element ^aczony to pojędo. (ouaia). Widać już, że kwestia, do której dochodź* _łdea, _{elem£nt    jest}    Saussu-

w ten sposób, jest — powiedzmy — typu heidegge^F^ _(0brazem-, materialnym, fizycznym, np. aku-śkiego, a różnią zdaje się prowadzić ^nas.^° ^r°^»cznym. Nie będziemy się tutaj zajmować wszystkimi ontyczno-ontologicznej. Ale pozwolę sobie odłożyć tl^^Kblemami, jakie stawiają powyższe. definicje. Zacytu-niesienie na późmej. Dodam tylko, że między różnić, if^rriy tylko interesujący nas fragment dzieła de Saussu-odwlekaniem-czasowaniem, której nie da się już pdiML, jeśli część pojęciowa wartości składa się wyłącza

OOA