DSC01151

Jacques Derrida

fpżnia (diffćrance)

wód swój znajduje w jakimś najwyższym bycie-obecnyŁ.,_{P w} bezpowrotnej nie widzialności, a jednak nawet to {in einem hdchsten Anwesenden)’\⁹    ,1 gginięcie jest zachowane, chroniony oglądane, opóinia-

Skoro ślad nie jest obecnością, ale widmem obecnos| w tekście. Pod póstacią obecności. Która jest jedynie które przemieszcza się, .przesuwa, odsyła do siebie, n| jkktem pisemnym.

ma własnego miejsca, przeto zatarcie należy do jego struł |>_Q stwierdzeniu zniknięcia „zarannego śladu” Heidegger tury. Nie tylko może go ono zawsze niespodziewanie spl |że więc — popadając* w sprzeczność pozbawioną kać, w przeciwnym bowiem razie nie byłby śladem, :|j Grzeczności — zanotować, od-notować scementowanie się niezniszczalną, monumentalną substancją, lecz równiej Nieco dalej pisze: ustanawia gq od początku jako ślad, każe mu zmieni! &

. miejsce i znikać w trakcie ukazywania się, wykraczaj Łwszelako różnica między byciem a bytem tylko o tyle poza siebie nie zmieniając pozycji. Zatarcie tego zaranna ^że pojawjć się potem w doświadczeniu jako coś za-go śladu (die fruhe Spur) różnicy jest więc „tym samym? omnianego, o ile odkryła już siebie wraz z obecnością co jego zarysowanie w tekście metafizycznym. Tekst tiej gg₀, _co obecne (mit dem Anwesen des Anwesenden), powinien zachować znamię tego, co utracił lub odłoży! odcisnęła taki ślad (so eine Spur geprdgt hut), który odsunął na bok. W języku metafizyki paradoks takle| ^zostaje strzeżony (gewahrt bleibt) w języku, do jakiego struktury polega na odwróceniu pojęcia metafizycznego jpchodzi bycie”.¹⁰ wytwarzającego następujący skutek: to, co obecne, staje Ife

się śladem śladu, znakiem znaku. Nie jest już tym, do* Ijeszcze dalej Heidegger zastanawiając się nad to chreon czego odsyła się zawsze w ostatniej instancji. Staje si| j^naksymandra, które tłumaczy jako Brauch (zwyczaj), funkcją w strukturze ogólnego odsyłania. Jest śladem! a zarazem śladem zatarcia śladu.    I]

Tekst metafizyki staje się w ten sposób z r o z u m i a-j Zwyczaj, rozporządzając tym, co słuszne i godne szały. Nadto do czytania; i do odczytania. Jego granica miainku (Fug und Ruch verfugend) (franc. disposant accord biegnie wokół niego, lecz go przecina, wielokrotne za| _!t dćfćrence), uwalnia byt-obecny (Anwesende) w jego pasmo jego marginesu przechodzi przezeń jak znamię .ód3 przebywaniu i każdorazowo pozostawia go wolnym dla środka. Oto narzucający się ślad zarazem jako pozn*l |gp przebywania. Ale tym samym byt-obecny wydany ndk i złudzenie śladu, ślad jednocześnie zarysowany i za-| gst zagrożeniu, że jego przebywające trwanie zastygnie, cierany, jednocześnie żywy i martwy, żywy jak zawszi ^ uporczywą trwałość (in das blosse Beharren verhdrtet). na tyle, by w swej strzeżonej inskrypcji zachować po|| Zwyczaj (Brauch) w sobie samym pozostaje więc zara-zory życia. Piramida! Nie granica, która prosi się o prze^j [gm wydaniem obecności (Aushdndigung des Anwesens) kroczenie, ale bezgłośny, kamienny tekst wyryty na mUl | _rące tego, co nie-słuszne (in den Un-fug). Zwyczaj do-rze, który domaga się innego rozszyfrowania.    |S foj_e «nie-» (Der Brauch fiigt das Un-)”.ⁿ

Można tedy pojąć bez sprzeczności lub przynajmniej fe. nie uznać za trafną sprzeczności między tym, co postrzeli tym właśnie momencie, kiedy Heidegger uznaje galne i niepostrzegalne w śladzie. „Zaranny ślad” różnicj|| prwyczaj” {Brauch) jako ślad, powinno nasunąć się