DSC02362 (4)

LXXkIV WROCŁAWSKIE QUARTÓ Ś

LXXkIV WROCŁAWSKIE QUARTÓ Ś

niem, Ofelię jako dziewczynę uwiedzioną p_rzez królewicza. U Roy Walkera, przeciwnie, obie postacie reprezentują świat wysokich walorów motał-nych.

Z nazwiskiem Krzyżanowskiego łączy się też, gdy mowa o Hamlecie, szczęśliwa trouvai!le bibliograficzna: w roku 1950 w zbiorach bibliotecznych wrocławskich odkrył on jedyny w Polsce egzemplarz pierwodruku Hamleta, tzw. Quarto 2, należące do białych kruków szekspirowskich.

»Hamlet« na scenach polskich. Pomijając liczne i sugestie i podniety, które polscy dramaturdzy okresu I romantycznego zaczerpnęli z Hamleta, szczególnie Słowacki w tworzeniu postaci Kordiana oraz | Szczęsnego w Horsztyńskim, zaznaczyć wypada niezwykłe powodzenie sztuki Szekspira na scenie teatrów polskich³, poczynając od roku 1797, kiedy

⁵ Ryszard Ordyóski, »Krytyka«, Kraków 1910, zeszyt 7—8*. O różnych inscenizacjach „Hamleta"; Wiłam Horzyca, Dokoła „Hamleta", rżycie teatru? 1924, s. 187—190; Józet Kotarbiński, Jak studiowałem rolę Hamłeła, rżycie teatru? 1926, s. 284—326; Mieczysław Kulikowski, Szekspir na scenach polskich, »Teatr« 1946, nr 5; Bohdan Korzeniowski, recenzja Hamłeła z Teatru Polskiego 1939, » Wiadomości Literackie* 1939, nr 18; Edward Czato, Krążymy dokoła Szekspira, rNowlny Literackie* 1947, nr 21; Mieczysław Kulikowski, Trzy listy Juliusza Osterwy o „Hamlecie", »N₀-winy literackie* 1947, nr 21; Wojciech Natanson, Karol Adwentowicz, Warszawa jl955j.

»HAMLET* HA SCENACH POLSKICH    LXXXV

Wojciech Bogusławski wystąpił we Lwowie jako aktor w roli tytułowej. Po ustąpieniu z kierownictwa teatru warszawskiego, którym kierował w latach 1799—1814, siągał Bogusławski w roku 1821 z zadowoleniem do wspomnień o sukcesach Hamleta i pisał w tomie IV swoich Dzieł na kartach Dziejów Teatr u Narodowego co następuje:

Ta tragedia, wystawiona w ojczystym języku pierwszy raz 1797 roku we Lwowie, sprawiła wielkie wrażenie i wielokrotnie, a zawsze z upodobaniem publiczności,

. powtarzana była. Niezapomniany Owsiński rolą Klaudiusza, a Pierożyńska rolą Ofelii, osobliwie w scenach obłą- . kania, do zachwycenia wystawili.

Wielokrotne te wznowienia dokonane zostały podczas ostatniej kadencji Bogusławskiego w zarządzie teatru warszawskiego w latach 1799—1814, kiedy to Hamlet raz po raz pojawiał się na scenie, m. in. w roku 1805 w obsadzie: Hamlet — Wojciech Bogusławski, Ofelia — Zakrzewska; w roku 1806: Hamlet — Marcin Szymanowski; i znowu w latach 1809, 1811, 1812, 1813, a więc pod rząd co roku. Nie inaczej też było, kiedy kierownictwo teatru objął zięć Bogusławskiego, Ludwik. Osiński, który do końca swego urzędowania pamiętając o zainteresowaniu, jakie Hamlet budził, włączał go do swego repertuaru. Wystawił go w latach 1815, 1816, 1821. 1825, 1830, a więc imponującą ilość razy, w różnych obsadach, jeśli idzie o królewicza i jego tragiczną partnerkę. Grali ich Marcin Szymanowski i K. Asz-