DSC04001

IM 'MMI A

1977), paleontologicznych (K Kow&lzkt, 1872, 1117(1) ¹ mm h» »l ¹,,n /,iiył h (J, K. Kozłowski, 11172, M. Kzeiznowzkz, 1074) UzUlonO, t.n zuaaznc on¹, iły »vpiv .tuilują okres od luloruladlidu popi, • <I J^łl^1M l’^{n 1} • " '¹¹¹ ‘    j

mum klimatyczno zlodowacenia pólnocntąjoInKiogo» l^n,J^{,J    n 11 , f}'    ■<

mutacji łowni aż do następującego po nim złagodzenia klimatu. d Drugi profil obejmuje osady Uusto-piaszczyste, gliny JlIKlnlowi i piaski fluwioglacjalne występujące we fragmentarycznie zachowanej jaskini, w północnej ścianie kamieniołomu na górze Kozi Grzbiet kolo Miedzianki, Profil ton odkryto w 1870 r. (A. Wódkowski, 1971), u nu-stopnie wnikliwie zbadano (K, Kowalski, 1975, 1970; J. Głazek, u, Lind¹ nor, T. WysociaAski-Minkowicz, 1970, 1977; J, Głazek, K. Kowalski, L. Lindner, M, Młynarski, K, Stworzewicz, T. Wysoczuński-Minkowicz, 1977; J. Głazek, K. Kowalski, L. Lindner, M. Młynarski, E. Stworzewicz, ; P, Tuehołka, T, Wysocznńsld-Minkowicz, 1977; E. Stworzewicz, 1970; ] B. Kzebik-Kowalska, 1970; M. Młynarski, 1977). Z uzyskanych danych i geologicznych, mineralogicznych, geochemicznych, paleontologicznych < oraz oznaczeń wiekowych metodą FC1/P i paleomagnetyczną wynika, ' że gliny jaskiniowe zawierają fauną typu interglacjalnego oraz że osadziły się około 700—-550 tys. lat temu, w okresie cieplejszym od obec-1 nogo, dzielącym zlodowacenie poludniowopolskie na dwie części (star j szą — przedmaksymnlną i młodszą —- maksymalną).

Wiedzę o czwartorzędzie regionu świętokrzyskiego uzupełniają pra- j ce o póżnoglacjalnych i holoccńskich osadach dolinnych tego regionu •« (T. Klatka, 1958, 1968; E. Mycielska-Dowgiałło, 1969, 1972, 1977; E. Fal-| kowski, 1965, 1967, 1971; M. Hakenberg, L. Lindner, 1973; M. Kacza-] nowska, 1974; J. Jer sak, 1975b; L. Lindner, 19771', g), niektórych profilach wydmowych (B. Manikowska, 1969a), procesach i formach krasowi wych (W. Karaszewski, U. Kara szewska, 1966; A. Walczowski 1973; J. Głazek, 1973; J. Głazek, M. Markowicz-Lohinowicz, 1974; R. Grndziń-] ski. T. Wróblewski, 1974) oraz regionalne prace straty graf iczno-paleo-geomorfologiczne dotyczące północnej części dorzecza dolnej Pilicy (II. Ruszczyńska-Szenajch, 1966b) i Kotliny Sandomierskiej (W. Laskowska--WysoczaAska, 1971), a więc obszarów bezpośrednio przylegających do regionu świętokrzyskiego od północnego zachodu i południowego wschodu.

Sudety i Nizina Śląska⁸ do 1939 r. były w znacznym stopniu pokryte mapami geologicznymi i dlatego stratygrafia niektórych ogniw czwartorzędu była dość dobrze rozpoznana. Do ważniejszych publikacji należą prace J. Behra, L. Zur Milhlena (1932), G. Berga (1929), F. Bergera (1932), E. Dathego (1900), R. Geniesera (1936), II. Lindnera (1934, 1937, 1939, 1940), J, Partscha (1894), M, Schwarzbacha (1942a), E. Wer--1.11 a (1901, 1907), P. Woldstedta (1932). F. Zeunera (1928, 1929, 1935), Poza pracą M. Schwarzbacha (I942b) nie było jednak ujęć ogólniejszych, Lukę tę uzupełnił A. Jahn (1961) w swym zarysie czwartorzędu Sudetów, dając szczegółową charakterystykę litofacj&lną osadów pl$j-st orońskich i holoccńskich. Dalszy krok w rozpoznaniu stratygrafii przy¹ niosły publikacje VI Kongresu 1NQUA w 1961 r. (The Sunetes, Guide¹ -Uook oi Excursion B, 1961). Kolejnego podsumowania wiedzy o czwartorzędzie Sudetów i ich przedpola dokonali w kilka lat później A. Jahn

1

Nepltal J. K. Mojskl.