DSC04012

NI/ ImM.NKI W V/ MII' MIKI IW< )f H ,H|< I V. 2U

wistołci, nli' w y.niH'/nyin itopnłu również obraz rozbieżności w ocenie i wybory.!' właściwych mol od określenia włoku 1 korelacji z ląiflednlml profilami.

Niczaprzcczalnu wartość diagramów py łko WG-® porowych, obejmujących polny rozwój roślinności Interglacjalnej tkwi również w tyra, że po. walają ono na bardzo szczegółowy i precyzyjny podział rozwoju roślinności i dokładni' odtworzenie zmian warunków kl ima tycznych. Hoz-poziomowani!' takie jest. przeprowadzone stosunkowo najdokładniej w osadach holoccnu, schyłku ostatniego zlodowacenia i interglacjału eemskiego. Aby stwierdzić, że osady należy do interglacjału eemskiego, wystarczy obecnie tylko kilka próbek z florą optimum klimatycznego. Starsze cieple odcinki plejstocenu nie są tak szczegółowo rozpoznane, a nawet, jak już zaznuczono, niektóre profile z diagramami pyłkowymi są datowane różnie.

Ostatnie czasy przyniosły wyraźną zmianę w zapatrywaniach na wartość korelacyjną i interpretację diagramów pyłkowych i flor plejstocenu w Polsce. Wypracowane głównie przez W. Szafera podstawy florystyczne podziału plejstocenu zostały poszerzone, zrewidowane, a nawet pośrednio częściowo zakwestionowane. Liczba okresów ciepłych uległa zwiększeniu wskutek innej interpretacji dawniej już znanych profilów (np. interglacjał lubelski A. Srodonia, 1969). Ponowna analiza diagramów pyłkowych i sytuacji geologicznej osadów, z których one pochodzą, pozwoliła S. Z. Różyckiemu na stworzenie nowej koncepcji podstaw podziału plejstocenu. Wydaje się, że dalszy postęp w operowaniu kryteriami paleobotanicznymi musi w większym niż dotychczas stopniu uwzględniać ocenę podstaw metodycznych sporządzania i analizy diagramów sporowo-pyłkowych.

Niektóre inne zagadnienia wynikające ze stosowania kryteriów flo-rystycznych w stratygrafii plejstocenu przedstawiono dalej.

Znaczenie kryteriów paleozoologicznych jest dla stratygrafii czwartorzędu niżowego i wyżynnego w Polsce daleko mniejsze, aczkolwiek w pewnych przypadkach stanowiska faunistyczne mają kluczowe, ponadregionalne znaczenie, zwłaszcza jeśli występują w towarzystwie innych elementów datujących. Należy tu wspomnieć o zespołach faunistycznych jaskiń Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, o niektórych przewodnich mięczakach i ślimakach jeziornych z osadów interglacjalnych wieku eemskiego i mazowieckiego oraz o faunie morza eemskiego. Znajomość składu fauny i flory i zmian jakie w nim zachodziły stwarza również możliwości dokładnego określenia warunków ekologicznych w jakich zespoły te bytowały, co w plejstocenie ma szczególne znaczenie wobec częstego braku możliwości uzyskania innym sposobem informacji o paleogeografii.

Charakterystyka litofacjalna i genetyczna osadów czwartorzędowych Niżu Polskiego i wyżyn środkowopolskich jest bardziej przydatna dla stratygrafii oraz korelacji aniżeli zbyt rzadkie stanowiska paleontologiczne. Ogromna większość osadów powstała w kolejnych zimnych piętrach plejstocenu, kiedy i to rozwijały się zlodowacenia kontynentalne. Piętra te są reprezentowane przez najbardziej rozpowszechnione facje osadów czwartorzędowych, takie jak osady lodowcowe, wodnolodowco-we, rzeczne, eoliczne i peryglacjalne, różne pod względem litologicznym (piaski, iły, żwiry, gliny itp.). Skomplikowane następstwo warstw,