DSC04035

VO RAFIA

v WY/rr^rnwĄNiA i

,)V, (I uh' WOpÓlIfltllloilIll) l"l'llllllMVV „lllrlllrjulw rli" i „POplejtfloCei)", [jj dziej iintimibui JomI, IllłłWll    Julti| S. /, Kozyckl

ponowa! w 11)7(1 r. (S. /. Różycki, 1 Ul li), .hnlwwUut hi obejmuje nuli ciwartoraędu otl Jogo początku, tj. tul I 790 000 lut, co równa] wiekowi dolne,| granicy zilarzonln paleomagnetycznego oiduv»|, Lt dolnej granicy zdarzeniu Jaramillo, czyli olioio 950 000 lut temu. W j sposób z protoplejstocenu zostało wyłączone najataraze w najng szym podziale czwartorzędu według S. Z. .Różyckiego zlodowajf narwi.

1 ta nazwa jednak jest zbyteczna, jeśli ma być synonimem ¹ oplajH cenu. Ponadto przedziały czasowe, jakie dla niej podaje S. Z. IlćżjR (1978), st) dyskusyjne. Protoplejstocen, jako najniższe ogniwo czufl rzędu, powinien obejmować również tegelen, którego datowania wrff ją, że jest starszy niż 1 790 000 lat. Jego górna granica natomiaa^ j 950 000 lat, jako dolna granica zlodowacenia narwi jest jak na razili potetyczna, tak samo jak to zlodowacenie rozumiane jako jednostki su, w której znaczna część Niżu Polskiego miała być objęta lądolodef skandynawskim.

Dolna granica eoplejstocenu na Niżu Polskim jest w tym ujęciu m ogól łatwa do sprecyzowania w obszarach o typowym rozwoju litzfl gicznym osadów tego wieku. W przeciwieństwie do mułkowo-ilasM pliocenu, osady eoplejstoceńskie są tam przeważnie piaszczyste, rzzdaa piaszczysto-mulkowe, a w dolnej części żwirowo-piaszczyste, przy iczjł łatwo rozpoznawalnym składnikiem są żwiry o charakterystycznym gładzie i składzie petrograficznym. Takie przewodnie cechy osaH eoplejstoceńskich są widoczne jeszcze wyraźniej w obszarach wyna-nych, gdzie osady eoplejstoceńskie znaczą obecnie ślady dawnych po® nikowych przepływów, występując smugowo i zanikając ku południ* ku północy osady te stopniowo stają się bardziej drobnoziarniste Istnil ją przypuszczenia, że w południowej części regionu północnomaffljłf ko-pomorskiego mogą im odpowiadać stropowe części osadów opisjfl nych dotychczas jako plioceńskie. Przypuszczenia takie nie są jak tąd poparte faktami, należy więc zgodzić się z dawną opinią A. Sraj nia (1962), że o fakty takie, przynajmniej z dokumentacją paleobotH czną, nie będzie łatwo.

Górną granicę warstw eoplejstoceńskich można przeprowadzić! tylko opierając się na podanych na wstępie kryteriach litologM

Fig. 13. Sytuacja geologiczna joii eoplejstoceńskich w południowej chodniej części Niziny Podlaf^ Tr *— trzeciorzęd, Kp, — poziom kolii eoplejstocenu; Ep* — poziom krasno®' eoplejstocenu, 1 — osady lodowcowłJM plejstocenu J]

ale w pewnym stopniu na podstawie różnicy w warunkach występ® nia osadów najmłodszego eoplejstocenu w stosunku do osadów naj* szego mezoplejstocenu. Pierwsze leżą stosunkowo wysoko, w ptyś* tylko obniżeniach powierzchni podczwartorzędowej, natomiast aa wypełniają głębokie wcięcia typu dolinnego w tejże powierzchn